ΣΑΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Σαν μια κραυγή
Σαν μια στιγμή
Που ο χάρος τη βαραίνει
Σε φτωχική μια κλινική
Που λένε καρδιολογική
Θα σβήσουμε θλιμμένοι.

Κάποια αδελφή
Αυταρχική
Με μας και μ’ όλα ξένη
Θα μας σκεπάσει βιαστική
Καθώς θα τρέχει εδώ και κεί
Κατάκοπη η καημένη.  

Κι ένας θεός
Που στοργικός
Με μας ως τώρα εδείχτη,
Την άλλη μέρα, στοργικά
Τα πλάσματά του όταν μετρά,
Θα γράψει: «μείον ένα».