ΓΙΩΡΓΙΑ ΕΖΗΣΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
(Στη Γιωργία, παιδική φίλη)

Γιωργία εζήσαμε κι εμείς.
Ο θάνατος πριν έρθει
της ζήσης εγνωρίσαμε
την άσκοπη τη μέθη.

Γιωργία εζήσαμε κι εμείς.
Στον κόσμο αφού μας φέρανε
ανθίσαμε, ώσπου ο βοριάς
της χειμωνιάς μας ξέρανε.

Εζήσαμε. Στον κόσμο μας.
Προτού η ανόσια βιάση
κι η πρόοδος η ανάποδη
όλη τη γη ρημάξει.

Τον προορισμό μας φίλη μου
τον φέραμε σε τέλος:
όπου και να ’ναι μπήχνεται
στο στόχο του το βέλος.

Προτού των πάντων η φθορά
κι εμάς αφήσει ράκη
επικραθήκαμε πολύ…
χαρήκαμε λιγάκι…

Μα όμως μέσα πέφτοντας
στον τάφο του καθείς μας
θα πάρουμε αχάλαστη
τη θύμηση μαζί μας

κάποιας μικρούλας γειτονιάς
με τα μικρά σπιτάκια,
με το ψωμί και την ελιά,
με τα στενά δρομάκια.

Τότε που χώμα βλέπαμε
κι όχι τσιμέντο γύρω.
Τότε που τ’ άνθη ανάδιναν
δροσιά ομορφιά και μύρο.

Που ήταν οι γειτόνοι μας
όχι ρομπότ κρεατένια
αλλ’ άνθρωποι που είχε καθείς
και του αλλουνού την έγνοια.

Που ένα ας φώτιζε κερί
μικρούλι τις βραδιές μας
όμως χτυπούσαν χαρωπά
στο στήθος καρδιές μας.

Που κύπελλο ήταν η ζωή,
κρασί ήτανε η Φύση,
και όλα γύρω έλαμναν
σ’ ένα γλυκό μεθύσι.

Τότε… που ήμασταν παιδιά…
Παιδιά! Όταν ακόμα
το «αχ» ούτε σαν έμβρυο
δεν φώλιαζε στο στόμα…

Γιωργία υπηρετήσαμε
και με ανθρώπου σχήμα
τους ρόλους που ορίζει μας
το Σύμπαν βήμα βήμα.

Κι ας μας ειπούν κάποιοι καλούς
κακούς κάποιοι ίσως άλλοι-
μα ίδια ειν’ Καλό ή Κακό
στης Πλάσης μας τη ζάλη.

Ίδια είναι τα Ζερβά-Δεξά,
όδια τα Επάνω Κάτω,
κι ολόιδια και Σύμφωνο
της Βαρσοβίας και ΝΑΤΟ.

Και λέω ακόμα κι η Ζωή
ένα είναι με το Θάνατο
κι ότι ίδια είναι το Θνητό
το ον με το Αθάνατο.

Και λέω πως όταν ζούσαμε
ήμασταν πεθαμένοι
και λέω όταν πεθάνουμε
ζωή μας περιμένει.

Γιωργία εζήσαμε κι εμείς.
Ο θάνατος πριν έρθει
της ζήσης εγνωρίσαμε
την μάταια τη μέθη.