ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ

Κι όταν πεθάνουμε
τα χρόνια πώς θα φύγουν από μέσα μας;
Οι τόσες μέρες
που στους πόρους της ζωής μας έχουν σωρευτεί
πώς μας αφήνουν;
Οι ώρες που στριμώχνονται κάτω απ’ το δέρμα μας
επιτακτικές
που στροβιλίζονται σε κάθε κίνησή μας περιττή-
οι ώρες αυτές πώς φεύγουν από πάνω μας
σαν έχουν πάψει πια να μας μετράνε;

Μόvo για το τελευταίο δευτερόλεπτο ξέρουμε.
Όταν η σειρά του έρθει να ’μπει
το πόδι απλώνει
διστάζει
λίγο κοιτάζει δεξιά κι αριστερά
καταλαβαίνει ξαφνικά
και πανικόβλητο απομακρύνεται
(αμέσως βρίσκει άλλη σειρά
μπαίνει στο τέλος κι αναμένει).

Εμείς στο μεταξύ
όταν το δούμε ανέκκλητα να φεύγει
σφαλίζουμε καλά την πόρτα
κι έτσι όπως είμαστε γεμάτοι
και σαν τυμπανιαίοι
από χρόνο σεσηπότα
πηδάμε στη λεκάνη τη λευκή για πολτοποίηση.

Κι είναι δουλειά δική της τα παραπέρα.