Η ΚΟΥΚΛΑ

Τα μάτια του δυο πέτρες
άχυρα τα μαλλιά
ξύλα τα πόδια του
το σώμα του πανί με πριονίδι γεμισμένο.

Μια κούκλα ευτελής
σχεδόν ανυπόστατη είναι.

Κι όμως προβάλλει αξιώσεις
για προσοχή και αφοσίωση.
Καταλαμβάνει χώρο έτσι που κανένας
την ίδια ώρα δεν μπορεί
στον ίδιο τόπο με αυτόν να είναι.
Μιλάει κι εκβιάζουνε τα λόγια του αποφάσεις.
Με άλλες κούκλες
κοινωνικές συνάπτω σχέσεις.
Εργάζεται
κοιμάται
περπατεί.

Λίγο ακόμα και θα έλεγε: "υπάρχω".