Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ 
 ΞΕΝΗΤΕΜΕΝΟΥ

Το σπίτι παγωμένο…
το δώμα αδειανό…
Δέτε… δεν είμαι ξένο…
δεν είμαι μακρινό…

Κι αν έπρεπε να φύγω
σε τόπου αλλουνού
τα νύχια, έστω για λίγο,
εσάς είχα στο νου.

Εσάς είχα στη σκέψη
στο χτύπο της καρδιάς
’σας στου φιλιού τη γέψη
στο ξένο φως εσάς.

Για σάς για να μιλούνε
τα χείλη είν’ ζωντανά
για σας θα ορκιστούνε
ποτέ-ποτέ ξανά.

Εσάς υμνολογούσε
το αίμα της καρδιάς
όταν βαρύ κυλούσε
σ’ αυλάκι ξενιτιάς.

Κι αν είχα αφήσει αχνάρια
βαθιά σε κάθε οδό
ήτανε τα σημάδια
για να  ’ρθω πάλι εδώ.

Γι αυτό σας λέω-μη θέτε
να βρέξει ο ουρανός
αίμα οργισμένο-δέτε:
μπροστά σας στέκω αγνός.

Μη σπίτι παγωμένο…
μη δώμα αδειανό
στέκεις-δεν είμαι ξένο…
δεν είμαι μακρινό…