ΒΕΒΑΙΩΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Δειλοί οι απόγονοι του Λεωνίδα, είπε ο Αλέξανδρος.

Μα η αλήθεια είναι να τους ταπεινώσει πως εγύρευε
γιατί δεν τόνε καλωσόρισαν σαν δούλοι
καθώς οι άλλοι οι έλληνες είχανε κάνει.

Και με το «πλην», μαζί, των «Λακεδαιμονίων»,
και τριακόσες ο γελοίος ασπίδες έστειλε
τάχα να τους θυμίσει τους γενναίους του Λεωνίδα. 

Οι καιροσκόποι αθηναίοι άλλο που δεν ήθελαν
κάποιον να δουν με τους Σπαρτιάτες να τα βάζει, 
με λόγια έστω,  
μιας κι ούτε εκείνος ούτε αυτοί
το θάρρος είχαν να τους πολεμήσουν-
οι Αθηναίοι γιατ’ είχανε το μάθημά τους πάρει
και κείνος
γιατί αν μπλέκονταν μαζί τους
ζήτημα είναι αν θα του ’μενε στρατιώτης
να πάει τους λαούς να σφάξει στην Ασία
που οι σπαρτιάτες διώξαν από την Ελλάδα. Ύστερα
ήτανε και κείνο το «Αν…»
που είχε πάρει ο πατέρας του για απάντηση.   

Οι Σπαρτιάτες τώρα,
που, κιόλας πες
από ψηλά
το χώμα και τα πλάσματά του εθωρούσαν, 
πιστοί στο να είναι αρχηγοί στις εκστρατείες τους όλες,
ορθοί όταν οι άλλοι σκύβαν το κεφάλι και υποτάσσονταν, 
και μη έχοντας καταδεχτεί να πάρουν μέρος
σε πόλεμο δικός τους που δεν ήταν, 
μείναν εκεί. Αντιμακεδόνες
ακλόνητοι στη γνώμη τους. 

Έτσι καθένας πήγε στη σειρά του.

Κι ας πάει να λέει και να κάνει
όποιος βάρβαρος Αλέξανδρος.

Ας πάει να λέει και να κάνει.  

Η Σπάρτη φέγγει μόνη,
απρόσιτη,
ανεπανάληπτη,
στην κορυφή.

Γιατί αλήθεια
Μέγας ποιος είναι;
Αυτός που υποδούλωσε λαούς
ή εκείνος που τιθάσσεψε τον εαυτό του;

Βεβαίως πλην Λακεδαιμονίων.