ΤΑ ΑΜΦΙΒΙΑ
ή
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Μια στο νερό και πότε στην ξηρά
ζούνε τ’ αμφίβια τη μικρή ζωή τους
αλλάζοντας πατρίδα στη σειρά
μιας γεννηθούν κι ως τη θανή τους.

Ανάπαψη ποτέ τους δε θα βρουν.
Στους θάμνους μια και μια στα φύκια.
Ποτέ τους δε θ’ αναπαυτούν
σ’ ενός στοιχείου την επιείκεια.

Τα διώχνει σαν προδότες το νερό
σαν κατασκόπους η ξηρά τα διώχνει
και τα τρυπά κι εκεί κι εδώ
του ανεπιθύμητου η λόγχη.

Του αέρα τ’ απειλούν τα ζωντανά.
Στη λίμνη να σωθούνε τρέχουν
μ' άλλοι εχθροί κι εκεί ξανά.
Ω! τέτοια μοίρα πώς αντέχουν!..

Και δίχως την αγάπη τη γλυκιά
και δίχως της φιλίας τ’ άγιο δώρο
τρέχουν από το χώμα στα νερά
κυνηγημένα σε κάθε χώρο.

Να πείσουν δεν μπορούν-κι αλήθεια πώς;-
ότι έχουνε καρδιά έτσι πλασμένη
που έχει ο τρυφερός της ο παλμός
και για τα δυο αγάπη φυλαγμένη.