ΚΑΤΑΡΑ

Άν ο εθνικός μας ύμνος άραγε
είχε σκοπό και λόγια άλλα
πάλι η ψυχή έτσι μεγάλα
ακούγοντάς τον θα λαχτάραγε;

Πάλι το δέντρο εντός μας θα ΄κανε
του έθνους σύγκορμο να τρέμει
σα με μανία να το χτυπάγανε
χίλιων Αιόλων οι ανέμοι;

Πάλι οι ρίζες του θα τράνταζαν
σα να γυρεύαν να πετάξουν;
Πάλι οι χυμοί του θ’ αφροπλάνταζαν
να βυζαχτούνε... να διδάξουν;

Και μεις, παιδιά ενός πρωτάκουστου
θεριού που τρώει τα παιδιά του-
ζούδια ιερόσυλα στους κλάδους του
θα το σωριάζαμε και πάλι κάτου;