ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ…

Κοίτα να δεις τι έγινε!

Το ταψί με τους λουκουμάδες και το πετιμέζι στηριζόταν
καθώς στεκότανε γερτό
από τη μια επάνω στο κουτί των χαρτομάντηλων
κι από την άλλη του πάνω στον καρυοθραύστη.  
Ο καρυοθραύστης είχε ισορροπήσει
με τη μια του άκρη στο κουτί από το λαμπτήρα
και με την άλλη στα τσαλακωμένα «Βυθισμένα Πλοία»
που κι αυτά έκρυβαν αποκάτου τους το κουτί με τις οδοντογλυφίδες
και το μισό το μήλο από χτες βράδυ.
Και κάτω ή τριγύρω απ’ αυτά οι μαστίχες
τα αποκόμματα της ΔΕΗ και του ΟΤΕ
η οδοντόβουρτσα
το αδειανό μπρίκι
κι οι σπόροι του βασιλικού μέσα στο φακελλάκι τους,
τα συμπράγκαλα από τη χτεσινή βιβλιοδεσία…

Άπλωσα το χέρι
παραμερισα το μαχαιροπήρουνο
το μπεταντίν
τον σουγιά
το κουτί με τα φάρμακα και το ρολόι
Και άπλωσα το χέρι να πιάσω τον καρυοθραύστη  
για να σπάσω το από χοντρό αλάτι κάλυμμα των φιστικιών.

Ε λοιπόν, μόλις που τον είχα αγγίσει
το ταψί γέρνει απότομα
και όλο του το πετιμέζι χύνεται στο τραπέζι
λερώνοντας τα πάντα επάνω του: τα μολύβια, το κινητό,  
τα δημητριακά, το καθρεφτάκι, τις αποδείξεις,  
το μεγάλο κατσαβίδι, τις χαρτοπετσέτες,
τον Βιργίλιο, το πιαστράκι της Άντζελας, το ραδιόφωνο,
το πιεσόμετρο, τα σιντίς, το ημερολόγιο… όλα.
Ευτυχώς ο κομπιούτερ γλίτωσε-ήταν μακριά.
Και όλ’ αυτά
για να φάω πεντέξη σκληρά φιστίκια.