ΟΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

Φίλοι από ανθρώπους που είναι αγέννητοι   
μες στης πικρής καρδιάς μου ζουν τα φύλλα.

Από ανθρώπους λέω που δεν γεννήθηκαν.
Που μες στην ιστορία της γης μας της πολύδωρης
το φως δεν είδανε της μέρας.

Μες απ’ τα πλήθη τους προβαίνουν μύστες-
της ανθρωπιάς ορόσημα και της αγάπης.
Προβάλουν γίγαντες αδερφοσύνης.
Ηγέτες που με θέληση και δύναμη να χτίσουν,  
ένα λαμπρό οικοδόμημα φιλίας
για όλους τους ανθρώπους θεμελιώνουν.  

Μες απ’ τα πλήθη τους προβαίνουν ήρωες.
Πετιούνται νικητήριοι επαναστάτες.
Άνθρωποι που τη γη δεν την ντροπιάζουν.
Που δεν κυλάνε τους λαούς στο αίμα
αλλά που ένα λαό απ’ όλους πλάθουνε.
Λαό που δεν διψά για δόξα ή πλούτη.
Ένα λαό ανθρώπινο μονάχα
που πλούτος του το ασήμι της ομόνοιας
κι η βασιλεία η δόξα του της γνώσης.

Γεννιούνται άνθρωποι όπου ακλουθάνε
όχι αρχηγούς κρατών ματοβαμμένους  
αλλά παγκόσμιας ευτυχίας ταγούς.
Γεννιούνται άνθρωποι διάφοροι απ’ όσους
μέχρις τα τώρα φάνηκαν στο φως.
Με το μυαλό τους με ιδέες πλεγμένο
και την καρδιά τους από γης πηλό.
Που για όλους τους τα δίνει όλα η γη τους
και με σοφία τα δέχονται αυτοί.

Που γήινα σκέφτονται, γήινα μιλάνε,
και τους ανθρώπους όπου οδηγούν
σε χρυσαφένια γήινα Πεδία,
κι όχι στα Ηλύσια των παραμυθιών.

Οι άνθρωποι αυτοί τον νου μου διαφεντεύουν.
Αυτών η απουσία τον τυραννά.
Τέτοιοι άνθρωποι τη σκέψη μου έχουν κάστρο
και λάβαρο τον πόθο μου κρατούν.

Φίλους από ανθρώπους που είν’ αγέννητοι
μες στης καρδιάς μου θάλπω εγώ τα φύλλα.