ΤΟ ΚΕΛΑΔΗΜΑ

Άκουγε συνεπαρμένος το κελάδημα.
Γιατί τόσο του ταίριαζε δεν ήξερε να πει.
Μόνο άκουγε κρατώντας την ανάσα του.
Εκστατικός.

Τα πράγματα είχανε όλα χαθεί.
Ένα κενό πράσινο είχε μόνο μείνει.

Μόνο σαν η μελωδία τελείωσε
Κι ενώ τα δέντρα κι οι πεδιάδες ξανάπαιρναν τη θέση τους  
Δημιουργώντας πάλι το τοπίο,
Τότε κατάλαβε τι του άρεσε σε κείνο το τραγούδι:
Μέσα του είχε σκέψεις
Που αυτός δεν θα μπορούσε να έχει κάνει.