ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Είμαστε Αλβανοί. Κι εδώ έχουμ’ έρθει
μία καλλίτερη ζωή ζητώντας
στην πόλη όπου καθένας μας εβρέθη,
δουλεύοντας σκληρά κι οχι καθόντας.

Φέραμε στην πατρίδα σας τον αέρα
που τα βουνά μας τα ψηλά παγώνει
και που στο χέρι του φοράει τη βέρα
μ’ όλη τη γη όπου τον αδερφώνει.

Φέραμε λεβεντιά, πείσμα, περφάνια
και στην καρδιά μας φωλιασμένη μέσα
χιλιακριβή μια περιστέρα σπάνια:
τη σιγουριά του λόγου μας: τη μπέσα.

Λαός κι εμείς καθώς εσείς αρχαίος.
Με ήρωες κι εμείς παλιούς και νέους.
Λαός πολεμιστής-λαός γενναίος-
λαός ελεύθερος-με άθλους ωραίους.-

Η Τεύτα, η άξια η βασίλισσά μας
η τελευταία ήταν που εσκλαβώθη
απ’ τους Ρωμαίους, σαν ολόγυρά μας
των λεγεώνων τους φρυάζαν οι πόθοι.

Και ο ημίθεός μας Σκεντερμπέου,
αυτός τ’ ασκέρια είχε σταματήσει
του Πορθητή του Τούρκου του γενναίου,
και μακριά τα κράτησε απ’ τη Δύση.

Την όψη μας το Ασκλάβωτο φωτίζει
και η Τιμή αδρά τη στεφανώνει.
Κι είμαστε αγνοί καθώς όταν χιονίζει
άσπιλο και αγνό είναι το χιόνι.

Όμως του κόσμου ξέρουμε την τάξη.
κι αυτή ’ναι: ο ξένος πάντα θα υποφέρει.
Μα ούτε κι η περφάνια μας θ’ αλλάξει:
ζητιάνικο αλβανό κανένα χέρι.

Και ό,τι η λογική κι η δικιοσύνη
έχουν ορίσει για όλους τους ανθρώπους
θα το απαιτούμε σ’ όποιους κι αν μας στείλει
η ανέχεια μας της οικουμένης τόπους.

Λοιπόν ιδέτε μας όχι σαν δούλους
και μη εκμεταλλευτές μας σεις γινείτε-
και στων ναών σας δίπλα εσείς τους τρούλους
και τα τζαμιά μας στέρξετε να ιδείτε.

Και μη μας φέρνεστε καθώς σε ζώα.
Και μη μας στέλνετε έξω απ’το νόμο-
το ρέμα την αθώα που κόφτει πόα
ρίχτει και θάμνα όσα βρει στο δρόμο.

Φκιάσαμε πάρκα και ξενοδοχεία,
μετρό, αεροδρόμιο, δρόμους, σπίτια.
Mη των δικών μας γιων κάνετε η βία
στους γιους σας όλα αυτά να δείξει ερείπια.

Τ’ άδικο φέρνει άδικο. Το μίσος
μίσος γεννάει. Ωραία σας μιλούμε.
Κι αν μέχρι τώρα μας μισούσατε ίσως,
να γίνουμε όλοι αδέρφια σας καλούμε.

Όλοι μαζί από ένα τρώμε πιάτο.
Στην ίδια γης αυτή δουλεύουμε όλοι.
Ως πότε εμείς θα είμαστε όλο κάτω;
Και ποιον ωφέλησαν ποτέ οι δόλοι;

Είμαστε Αλβανοί. Έλληνες είστε.
Είμαστε στην πατρίδα σας. Οι κόποι
που και οι δύο κάνουμε, θελήστε
καλής συνεργασίας να γίνουν τόποι.

Το χέρι ένας στον άλλονε να δώσει.
κι ανάμεσά μας πρόβλημα oυτ’ ένα.
Ό,τι μας χώριζε να μας ενώσει
κι όλοι μαζί να ζούμε αγαπημένα.