ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Νίκος. Της μητέρας μου ο πατέρας.
Πάει κι αυτός. Τον έφαγε το τέρας
Που σαν τον Κρόνο τρώει τα παιδιά του.
Και πήγε στο βασίλειο του Αοράτου.  

‘γγόνι του εγώ. Κι όπως εκείνος, είμαι  
Έτοιμος για το τέρας. Μπρος του κείμαι.
Ακόμα να μ’ αρπάξουν το μποδίζουν
φύλλα βιβλίων μου που αργοθροϊζουν.
 
Μα η δύναμή τους χάνεται όπου να ’ναι
Κι οι ρίμες που ορθόνε με κρατάνε
Και τα θροϊσματα, όλο λιγαίνουν:
Κι αυτά μαζί με μένα αργοπεθαίνουν.