ΤΟ ΣΤΕΝΤ ΑΚΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΕΝΤΟΣ

Το στεντ μου τα λιανά του ορθώνει ποδαράκια
γερά μες στις λαγόνιες μου αρτηρίες τα στηρίζει
κι αρχίζει να ουρλιάζει μυξοκλαίγοντας:
«Θέλω τη μαμά μου!
Τ’ αδέρφια μου ζητάω μες στη γη
τα λεύτερα και τα ζωηρά.
Τις λίμνες τις απέραντες της πίσσας θέλω
και τη γρανίτινη σκληρότητα
των πατρικών μου πετρωμάτων.
Εδώ-τι ζέστα ειν’ αυτή;
Μην είμαι -όπως μας έλεγαν- στην κόλαση;)
Κι αυτό το υγρό το πυρωμένο
που το παράξενο τώρα κορμί μου περιλούζει …
να είχε το χρώμα του χαλκού τουλάχιστον…
Μα όχι! Κόκκινο! Κόκκινο αγροίκο,
κόκκινο άγνωστο σε μένα είναι κι αυτό
καθώς τα πάντα μέσα εδώ
σ’ αυτόν το χώρο τον στενό κυλινδρικό
που απ’ ολούθε με κρατάει…
Θέλω τη μαμά μου!»

Και λέω εγώ: «έχω πυρετό»,
Και λέει ο γιατρός μου: «ειν’ η αντίδραση
η αλλεργική
της ενδοπρόθεσης».

Όλα καλά.