ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ  ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Απ' την παλιά τη γειτονιά
οι περισσότεροι έχουν φύγει-
άλλοι για πέρα κι άλλοι για κάτω.
Κείνοι που έμειναν,
αλλάξει έχουν τόσο, που αγνώριστοι
έχουν ο ένας για τον άλλον γίνει.
Μονάχα κάτι πέτρες στέκουνε ανάλλαχτες
στην ίδια τη γωνίτσα τους.
Κάτι πετρούλες άσπρες απ' το ασβέστωμα
τώρα καθώς και τότε,
που ακόμα μένουνε η μια πάνω στην άλλη  
διόλου θωριά χωρίς ν’ αλλάξουνε ή θέση.

Οι άνθρωποι έτσι βέβαια θα τις συντηρούν
για να ’χουν κάτι που αναλλοίωτο να μένει,
όταν εκείνοι άπαυτα κινούνται
και αλλάζουν
και παραδέρνοντας,
τον εαυτό τους τελειώνουν.