Από φίλο και συμμαθητή στη Σχολή, πήρα ένα γράμμα μετά τόσα χρόνια, που άρχιζε: "Αγαπητέ συμμαθητή"...  Ούτε "φίλε Γιώργη", ούτε "Γιώργη", αλλά, "Αγαπητέ συμμαθητή"...
Έχει προχωρίσει τόσο αυτός;
Έχω μείνει εγώ τόσο πίσω;  

ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ…

Πώς μας επήρε ο Άνεμος! Πώς ο Καιρός μας πάει!
Εχθροί μας πώς οι Φίλοι μας οι παλαιοί έχουν γίνει!
Πώς όλο Αγάπη μια Ζωή, Μίσος γεμάτη κλείνει-
Ο Φίλος πώς "αγαπητός συμμαθητής" μετράει!..

Κι αντίς ως πριν, ελπίζοντας, η Ζήση να κυλάει,  
στης Μοναξιάς και στου Χαμού τώρα χιμάει τη Δίνη.
Στα γκρέμια του Ονόματος κενές εκφράσεις στήνει.  
Και μπρος μας Τείχη αδιάβατα-κάσας  σανίδες πλάι.

"Αγαπητέ συμμαθητή»!.. Πώς νύχτωσε τριγύρω...
Α! Μύρα που της Ζήσης μας το Δέντρο θα σκορπούσε
αν λίγο μες στον Κόσμο Αυτόν Κάτι μας αγαπούσε...
Μα κάθε Φως τώρα σβηστό και κάθε Πάθος στείρο.

Κι όχι της Γης μία Στροφή μα η Νύχτα η Αιώνια
θαμμένους μέσα στ’ Άσπρα της και Κρύα μας έχει Χιόνια.