Γραμμένο για ένα δεκατρίχρονο κορίτσι
που μου ζήτησε να της γράψω ένα ποιηματάκι
που τους ζήτησε η "κυρία",
με αφορμή τη λήξη του μαθήματος
της «Οδύσσειας» που έκαναν όλο το χρόνο.

Δε θέλω το ταξίδι να τελειώνει.  
Θέλω όλο να πηγαίνω... να πηγαίνω...
να φεύγουνε οι μήνες και οι χρόνοι
κι εγώ στο δρόμο πάντοτε να μένω.

Γι αυτό λυπήθηκα που του Οδυσσέα
τέλειωσε το ταξίδι το μακρύ του,
που μέρη εγνώρισε σε κείνο νέα
και που κι εγώ εγνώρισα μαζί του.

Γυναίκες που τους άντρες βασανίζουν,
λωτούς που όσοι τους τρων όλα ξεχνάνε
γίγαντες τα καράβια που βυθίζουν,
θεούς που όσους αγαπούν βοηθάνε.  

Μ' από την άλλη πάλι νιώθω λύπη
για του Οδυσσέα τα πολλά τα πάθη
και λέω ταξίδι σαν αυτό να λείπει
κι ας είναι μύρια όσα θα μας μάθει.

Πάλι δεν ξέρω... αφού είχε ο ποιητής μας-
ο μέγας Όμηρος-έτσι θελήσει
καλά έκανε κι έπαιξε μαζί μας
κι έχει τον Οδυσσέα ταλαιπωρήσει.