ΤΟ «ΜΟΝΑΧΙΚΟ» ΣΠΙΤΙ

Για χρόνια, από μικρός μικρός
το σπίτι εκείνο
το «μοναχικό» εκοίταζε
διακοσαριά μέτρα πιο πέρα απ’ το δικό του
που έμοιαζε χιλιόμετρα μακριά να είναι.

Τις νύχτες γέμιζε με σκιές
ανθρώπινες που μοιάζαν
κι η φαντασία τελετές εντός του αλλόκοτες
και βεγγέρες έπλαθε μυστηριακές.

Κι ήταν για κείνονε αυτό το σπίτι,
«το μοναχικό»
το σύνορο του κόσμου.

Για χρόνια
από μικρός μικρός.  

Και πόθο είχε πάντοτε να μάθει
η γήινη ποια ήταν-η υλική υπόστασή του
του σπιτιού αυτού,  
εκείνη που θα ταίριαζε
με των αισθήσεων την ψευτιά και την απάτη.  

Γέρος πια τα έμαθε ολ' αυτά- ποιος το ’χε  
πότε χτίστηκε,
πότε πουλήθηκε
σε ποιον και από ποιον,
ποιος ζούσε μέσα κει και τι απόγινε.

Τα έμαθε.
Και πια
έναν εκέρδισε λόγο λιγότερο
να έχει για να ζήσει.