Στη Ντία
Ντία, είδα τον Καρπούζο και μου είπε κάτι που κι εγώ θα ήθελα, να βρεθούμε δηλαδή βρε αδερφέ και να τα πούμε!
Όμως αν βρεθούμε, τότε θα ξεθυμάνει η τάση μας για κουβέντα και ώσπου να μας...ξαναέρθει, εγώ θα μένω χωρίς να με σκέφτεται κανένας, όπως τώρα με θυμάσαι εσύ.
Και μου είναι απαραίτητο κάποιος να με σκέπτεται φιλικά.
Ας καθυστερήσει λοιπόν η...χαλάρωση της σκέψης μας του ενός για τον άλλο.
Θα προσπαθήσω να στα πω και με στίχους αυτά που είπα μόλις πιο πάνω.
Γεια σου Ντία προς το παρόν. Εξάλλου έχεις τι να κάνεις, θα σου περνάει π ώρα διαβάζοντας τα βιβλία που σου στέλνω.
Το Γιώργη τον Καρπούζο χτες
έχω τρακάρει
και το ίδιο μήνυμα από σε
πάλι έχω πάρει.







Μού λες να έρθω από κει
και να ιδωθούμε,
κι ό, τι δεν έχουμε καιρό
ειπεί, να πούμε.

Θα φάμε είτε στο σπίτι σου
ή κάπου έξω
σε όποιο μέρος είτε συ
ή εγώ διαλέξω.

Και ύστερα θα φύγουμε
κι οι δυο χορτάτοι,
μα πεινασμένος τώρα εγώ
για άλλο κάτι.

Γιατί όπου κι αν πηγαίναμε
κι αν λέγαμε ό, τι,
μετά θα ησυχάζαμε;
Και βέβαια, διότι

να! εβρεθήκαμε, και πια
 η ομιλία
τελείως ικανοποίησε
όποια φιλία.

Και για ένα διάστημα εσύ-
και δίκιο θα 'χεις-
για τη δική μου συντροφιά
πια δε θα ψάχεις,

ούτε σαν πριν δε θα ζητάς
μαζί με μένα
να πούμε κάποια αλήθεια ή
ψέμα κανένα...

Καλά. Όμως ύστερα; Ώσπού
πάλι ν'αρχίσει
να θέλει η φίλια μας να...
γεύμα τίσει;..

Ως τότε πως περνά ο καιρός,
που εμέ βεβαίως
ούτε άπαξ δε με σκέπτεται
κανείς μηνιαίως;

Πώς θα περνάω τότε εγώ,
δίχως να ξέρω
πως κάποιος άνθρωπος κι εμέ
ζητάει το γέρο;

Και ξέρεις δα ο ποιητής
πως αργοσβήνει,
η σκέψη κάποιου απα' στη γη
αν δεν το ν κλείνει.

Και μάθε Ντία πως,  εδώ,  
\ο κοχλίας έρμον
της ζωής που ο άθλιος μ' έριξε
και ο ατέρμων,

γιατί εσύ με σκέπτεσαι
επιβιώνω
και στη στυγνή την πόλη μας
το βήμα απλώνω.

Άσε ν' αργήσει όσο μπορεί
εκείνη η μέρα
που η σκέψη σου από μένανε
θα κάνα πέρα.

(για λίγο ίσως βέβαια,
μα που όμως φτάνει
αν τώρα εγινότανε
να με πεθάνει.)

Τώρα στο μάτι βρίσκομαι
κακιάς μιας δίνης
με όσα μύρια κι αν ειπείς
δεν της το κλείνεις,

και μακριά χρειάζομαι
από με να μένεις
και τη συμπόνια σου από κει
να μου υφαίνεις

Γιατί αν μου 'λείπε κι αυτή
(που θα γινόταν
αν κάπου είχαμε βρεθεί),
πια όλα χανόνταν.

Φαντάσου πού κατάντησα:
να σου ζητάω
μακριά μου να 'σαι, αντίς να σε
αποζητάω...

"Καλή μου φίλη, αλάργα μου
κάτσε", να λέω!.,
δεν είναι αυτό ανάμεσα
σε φίλους νέο;

Να ξέρω πως με σκέπτεσαι
Άσε με Ντία
και ας μην κάνουμε μαζί
βόλτα καμία.

Και κάποτε όταν πιούμεμεις
καφέ κανένα,
θα είμαι ως τότε ζωντανός
χάρη σε σένα.