ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ 2006!
(όταν η σάρκα μου περπάταγε στους δρόμους της Τρίπολης)


Στη Σούλα (κυρία Ρωρερκάρ) αφιερώνεται το παρόν (μπορεί το τραπέζι της να χρειάζεται υποστήριγμα) και ο υποφαινόμενος (για όταν θέλει να τρομάζει τα παιδιά της).

Το πρώτο βιβλίο του 2006!
Μα τι βιβλίο είναι αυτό; Ποιηματάκια και γράμματα σταλμένα σε διαφόρους, και ό, τι άλλο βγει από την πέννα μου το δένω σε ένα βιβλίο και το δίνω;
Ακριβώς αυτό.
Είναι τόσο ωραίο να γράφεις χωρίς όποιου είδους αναστολές, χωρίς να φοβάσαι πως θα χαλάσεις μια καλή λογοτεχνική φήμη σου, με το υπέροχο συναίσθημα πως είτε το βιβλίο που γράφεις βρει θέση σε μια βιβλιοθήκη ή σε κάποιον κάλαθο σκουπιδιών πεταχτεί, για σένα είναι το ίδιο, ότι τέλος είσαι ένα παιδί σε κάποιον παιδότοπο και κάνεις ό, τι σου κάνει κέφι, αδιαφορώντας για τους μεγάλους.
Και δεν τρέμεις μήπως σου ξεφύγει κάποιο λάθος τυπογραφικό ή άλλο.

Και να μη γνοιάζεσαι για όποια σειρά εκείνων που θα μπούνε μέσα στο βιβλίο.
Και ακόμα, να βλέπεις τι έγραψες και να γελάς με ό, τι ήθελες να πεις.
Αλήθεια τι ανόητα γραφτά!
Και τι φανταστικά!
Ένας κατάδικος αν, απομονωμένος από όλα μέσα στο κελί του, έγραφε ένα βιβλίο που κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει, και υστέρα το πέταγε έξω από το παράθυρό του στα σκουπίδια της αυλής, λιγότερο μόνος θα ένιωθε από ό, τι εγώ.
Ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως έχοντας κόψει και την τελευταία κλωστή που σε κρατούσε, βυθίζεσαι εκεί όπου δεν υπάρχουν ούτε βιβλία, ούτε ποίηση και ποιητές, ούτε λάθη και αγωνίες-βυθίζεσαι στο Αληθινό, που θα πει στο Μηδέν, στο Τίποτα, στο Αιώνιο, τέλος όπως θέλει το λέει κανείς.
Ελευθερία!
Καλήν ανάγνωση φαντασιές του νου μου.