Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ
(Καλάβρυτα. 26-6-05. Ώρα 8 βράδυ. Δωμάτιο χωριάτικου σπιτιού)

"Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ…"
(Λαϊκή ρήση)

ΕΚΕΙΝΗ
-Έφτασε το τέλος λοιπόν.
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Το οριστικό τέλος αυτή τη φορά.
ΕΚΕΙΝΗ
-Όλα κάποτε τελειώνουν.
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Κοινότυπο, όμως αληθινό.
ΕΚΕΙΝΗ
Αυτός ο κάπρος... ωραίος... ζωντανός... τον θέλεις; Πάρτονε, σου πρέπει.
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Όχι. Πράγματα εκεί... μπορείς όλα να τα πάρεις εσύ...
ΕΚΕΙΝΗ
-Αυτόν τον αρκούδο;.. στο έδωσα την ημέρα που πήγαμε στο σπήλαιο...
ΕΚΕΙΝΟΣ
-...Θυμάμαι...
ΕΚΕΙΝΗ
-Τότε που έχασα την πιάστρα των μαλλιών μου.
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Τη χτένα σου είχες χάσει.
ΕΚΕΙΝΗ
-Ναι, τη χτένα μου...
(τρίβει τα μάτια της που πάνε να δακρύσουν)
Κι αυτός ο Νίκος... σήμερα βρήκε να κάψει τα χόρτα του... δάκρυσαν τα μάτια μου...
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Απ' αυτό είναι; Για μια στιγμή νόμισα πως ίσως...  η  συγκίνηση... Έχω ένα χαρτομάντιλο- να στα σκουπίσω. Γύρισε. Έτσι μπράβο... Έχεις δει τα χείλη σου στον καθρέφτη από κοντά; Έχουν τόσες πολλές μικρές χαραματίτσες...
ΕΚΕΙΝΗ
-Αγά... Σάκη! Τι είπαμε;.. Σε παρακαλώ καλέ μου!
Βρεθήκαμε εδώ για ν' αποχαιρετιστούμε. Αγαπάς μιαν άλλη γυναίκα στην Τρίπολη, αγαπώ έναν άλλον άντρα στην Αθήνα. Χωρίζουμε! Και συ με τα υποκοριστικά σου... Αφού το ξέρεις ότι... Σε παρακαλώ αγά... σε παρακαλώ καλέ μου...
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Καλή μου, ξέρεις το πάθος μου με τις λέξεις. Πρέπει να λένε ό,τι νοούν!
ΕΚΕΙΝΗ
-Κι όταν αυτές λένε ό,τι νοούν, εγώ τότε δεν νοώ τι λέω... Μόνο για σήμερα δε θα μπορούσες να παρατούσες το πάθος σου αυτό; Όχι υποκοριστικά, σε παρακαλώ... Πρέπει να χωρίσουμε Σάκη!
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Όμως σωστό είναι όπως το είπα. Δεν είναι ούτε χαράδρες ούτε χαραγματιές. Είναι ακριβώς αυτό: χαραγματίτσες!
ΕΚΕΙΝΗ
-Σάκη! Λέω να πάρω κι αυτή σου τη φωτογραφία...
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Κι εγώ ετούτη...
ΕΚΕΙΝΗ
-Να και το ρουζ! Αυτό πια είναι δικαιωματικά δικό μου!
ΕΚΕΙΝΟΣ
-...Θυμάσαι που έβαφες μ' αυτό τις ελίτσες σου;
ΕΚΕΙΝΗ
-Αγάπη μου αγάπη μου αγάπη μου...τι σε παρακάλεσα μόλις;
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Συγνώμη. Ήδη τρέμεις... συγνώμη... Γιατί στέκεις έτσι- κάτι σκέπτεσαι;
ΕΚΕΙΝΗ
-Ξέρεις... ξαφνικά νιώθω πως δεν τον αγαπώ και πάρα πολύ εκείνον τον άντρα...
εκεινοσ
-Χμ! Κι εγώ... θα έλεγα... δηλαδή νομίζω... πως να! θα μπορούσε να ένιωθα κάτι παραπάνω γι αυτή τη γυναίκα...
ΕΚΕΙΝΗ
-…Λοιπόν… συνεχίζουμε. Πάρε συ το κασετόφωνο. Κι αυτές τις κασέτες.
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Θα 'θελα μόνο τούτο το κορδελάκι...
ΕΚΕΙΝΗ
-Πάλι;!;!..
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Κοίτα γλυκιά μου, κάνω ήδη πολλές προσπάθειες. Δε σου μίλησα καθόλου τόσην ώρα για τα ποδαράκια σου, για κείνο το δαχτυλάκι σου, για τη μεσούλα ή τ' αυτάκια σου. Ούτε για το περιστεράκι που...Τι κάνεις;..
ΕΚΕΙΝΗ
-Σβήνω το φως. Αναβάλλουμε το χωρισμό μας μέχρι να πάθεις λαρυγγίτιδα. Αγαπημένε μου!
(αγκαλιάζονται)   
ΕΚΕΙΝΟΣ
-Γλυκιά μμμμμ….