ΠΕΡΙ ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Από την οικογένεια το παιδί μαθαίνει να χτυπάει τα άλλα παιδιά. Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών το χτυπάει ο πατέρας του και η μητέρα του, κινέτσι κι αυτό μαθαίνει να χτυπάει τα άλλα παιδιά, ενώ αργότερα το ίδιο παιδί θα χτυπάει και μεγάλους, είτε για να τους κλέψει είτε για να καταφέρει να κερδίσει οτιδήποτε από αυτούς.
Οι μεγάλες οικονομικές ανισότητες είναι ένα άλλο αίτιο που τα φτωχά παιδιά κακομεταχειρίζονται όποτε μπορούνε τα πλούσια παιδιά. Γιατί ξέρουν ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να γίνουν πλούσια κι αυτά, και κάνουν δύσκολη τη ζωή των πλούσιων παιδιών όπως μπορούν: χτυπώντας τα, βρίζοντάς τα, μη επιτρέποντάς τους να συμμετέχουν στις ίδιες  δραστηριότητες που αυτά υπηρετούν. Αντιδρούν έτσι στη φτώχεια τους, ισοφαρίζοντας τον πλούτο που δεν έχουν.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί οι λόγοι που  παιδιά στρέφονται κατά παιδιών. Είναι και η διαφορετικότητα που φτάνει μέχρι τον ρατσισμό. Έχει έναν τρόπο ομιλίας το παιδί ο οποίος δεν αρέσει στα άλλα παιδιά; Πειράγματα και χειροδικίες κατά αυτού! Ντύνεται, περπατάει, φέρεται διαφορετικά από όπως η πλειοψηφία των παιδιών κάνουν; Κοροϊδίες, διαβολές, πειράγματα, στριμώγματα σε γωνίες για εκφοβισμό ή για ξύλο.
Αυτά δεν έρχονται στο μυαλό των παιδιών με την επιφοίτηση κάποιου πνεύματος. Είναι το αποτέλεσμα της γνώμης και της πεποίθησης που βλέπει το παιδί  να υπάρχει μέσα στην οικογένειά του. Ποιος δεν ξέρει ότι οι έλληνες ανέχονται και δεν αποδέχονται τους ξένους; Με πόσους προσβλητικούς λόγους δεν στολίζουν τους ξένους όταν αυτοί δεν είναι κοντά για να τους ακούσουν, με πόση μανία δεν καταφέρονται εναντίον τους με το παραμικρό, τι ατμόσφαιρα δεν έχει δημιουργηθεί στο σπίτι, ακόμα και αν οι  γονείς δεν έχουν αυτή την πρόθεση-να κάνουν δηλαδή ίδιο με αυτούς το παιδί  τους…
Και ένας άλλος σπουδαίος λόγος που επιτείνει την δυσάρεστη αυτή κατάσταση, είναι η σιωπή από εκείνους που βλέπουν και ακούν τέτοια περιστατικά. Σιωπή είτε από φόβο μήπως πάθουν τα ίδια ή μήπως τιμωρηθούν σκληρά από τους δράστες του μπούλινγκ, είτε διότι το θεωρούν φυσιολογικό, είτε γιατί «τι με νοιάζει εμένα».
(Στην Αμερική συμβαίνει κάτι ανάλογο ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς. Παρόλους τους νόμους, οι λευκοί μισούν τους μαύρους και οι μαύροι τους λευκούς. Όμως παρά το μίσος τους δεν φτάνουν σε ακρότητες για τους εξής λόγους: Πρώτα γιατί όλοι ξέρουν πως εκεί πέρα όλοι είναι «ξένοι». Ύστερα επειδή η φτώχεια  επιδοτείται από το κράτος έτσι που μεγάλες διαφορές  στην καθημερινή ζωή και στην απόκτηση των προς επιβίωση αναγκαίων δεν υπάρχει. Και  ακόμα γιατί στα σχολεία διδάσκονται οι κανόνες συμπεριφοράς όλων προς όλους, και κάθε τέτοιο-σπάνιο-περιστατικό, τιμωρείται αυστηρότατα.)
Με όλα αυτά λοιπόν (το παράδειγμα των γονιών, την παρενόχληση ατιμωρητί των άλλων, τις μεγάλες υπάρχουσες οικονομικές διαφορές, το να είναι τόσο διαδεδομένη η κατάσταση αυτή ώστε να θεωρείται φυσική), το μπούλινγκ συνεχίζεται απτόητο και ανθεί στην Ελλάδα.
Όλοι ξέρουν ότι γίνεται. Και έχουν μάθει  ότι ούτε γι αυτό που ενώ γίνεται δεν μπορούν να το κάνουν να μη γίνεται, όπως ξέρουν ότι οι πολιτικοί τους κλέβουν και ότι γι αυτό δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, όπως ξέρουν ότι όλοι παρανομούν και όλοι το ξέρουν, και ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο γι αυτό παρά και οι ίδιοι να παρανομούν, όπως ξέρουν ότι δεν πρέπει να πετάνε τα σκουπίδια στον δρόμο αλλά και ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γι αυτό, όπως ξέρουν ότι οι δημόσιο υπάλληλοι δεν δίνουν δεκάρα για τον πολίτη και ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα  γι αυτό, όπως ξέρουν ότι η Παιδεία, η Υγεία οι Συγκοινωνίες, οι… τα… -ότι όλα βρωμάνε στην Ελλάδα και ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι αυτό.
Και πρώτοι από όλους αυτό το ξέρουν οι διευθυντές κάθε Υπηρεσίας, οι Υπουργοί κάθε Υπουργείου, ο Πρωθυπουργός ακόμα,  αλλά κι αυτοί με τη σειρά τους ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι αυτό.
Και με όλα  γνωστά από όλους βαδίζει τον δρόμο της η Ελλάδα.  
Και όταν ένας θάνατος συμβεί σαν συνέπεια του μπούλινγκ, του θέματος επιλαμβάνονται αμέσως εκείνοι οι υψηλόβαθμοι που ξέρουν ότι αυτά γίνονται και ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να μην γίνονται.
Και κάμνουν σοβαροί δηλώσεις στις τηλεοράσεις και οι έλληνες τους ακούν και λένε ο ένας στον άλλο «καλά λέει, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι άθλιοι». Και αυτοί που λένε αυτά είναι εκείνοι που ξέρουν ότι αυτά γίνονται και ότι δεν μπορούν να κάνουν να μην γίνονται.