SARAH
(Όταν δούλευα στο εργοστάσιο με τις πλεκτικές μηχανές,
το εργοσυτάσιο της οδού Plummer του L. A.
Η Σάρα, μια ανεπανάληπτη ύπαρξη της παρέας του
παιδιού του αφεντικού, που μπήκε για λίγο στο εργοστάσιο)


Του εργοστάσιου η σκόνη κι η μουτζούρα
Που στο πάτωμα ως γυρνά σκορπά η σβούρα,
Κι οι βρωμιές πάνω στη φόρμα μου από λάδι
Δεν μπορέσαν όπως κάνουν κάθε βράδυ

Να σκοτώσουνε κι απόψε τα όνειρά μου.
Κουρασμένος όπως κάθομαι εδώ χάμου
Δεν με δέρνουνε ο πόνος και η λύπη
Η γνωστή απελπισιά μου απόψε λείπει,

Και η τρίαινα του φόβου που αναδεύει
Τα απύθμενα του νου μου τα ερέβη
Ενεκρώθηκε κι αυτή-όλα σιγήσαν
Και ελεύθερον ολόκληρο μ’ αφήσαν,

Για ναρθούν η φαντασία και η μνήμη
Και μ’ ανθόνερο και ζάχαρη για ζύμη
Ν’ αναπλάσουν μιά μορφή αυτές ως ξέρουν
Κι ολοζώντανη μπροστά μου να τη φέρουν.

Μιά μορφή που κι αν ποτέ δεν αξιώθη
Να την ντύσουν οι ίμεροί μου και οι πόθοι
Είν’ η μόνη ποθητή κι αγαπημένη
Στα ιερά του έρωτά μου τα τεμένη.

Μιά πεντάμορφη με φίλντισι το δέρμα
Που το γέλιο της ηλιού θυμίζει γέρμα
Που η κομψότητα κι η χάρη τής χαρίζουν
Οσα δώρα και χαρίσματα ορίζουν.

Που δασών θυμίζει Νύμφη και Ναϊάδα
Η ολάσπρη απαλή χιονονιφάδα,
Που απ’ του ωραίου του ουρανό αργά ως πέφτει
Των ματιών μας ομορφαίνει τον καθρέφτη.

Κι αν μονάχα η φαντασία το κορμί της
Μου χαρίζει και η μνήμη τη μορφή της,
Φαντασίας όμως γέννημα φευγάτης
Το υπέροχο δεν είναι τ’ άρωμά της.

Είν’ εδώ και με αόρατη με δένει
Μια βελούδινη κλωστή ηδονοπλεγμένη
Ειν’ εδώ και τις αισθήσεις μου κεντρίζει
Με τρελαίνει-με δονεί-με ερεθίζει.

…Μα ως βαθιά με βλέπουν άλλοι ν’ ανασαίνω
Τ’ άρωμά της που ολούθε ειν’ αφημένο
“Θα του λείπει” λεν «αέρας»-και πριν φύγουν
Τα παράθυρα διάπλατα ανοίγουν…