"ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ" ΤΩΝ ΠΕΤΣΑΚΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

 Αντίλαλος"! Δύο πολύκορφοι
πράσινοι λόφοι
ένας στον άλλον αντικρύ
κι αναμεσό τους ένα πλάτωμα
που βέβηλη διασχίζει δημοσιά.

Μικροχαράδρες-
ρυτιδούλες σε ωραίο πάνω πρόσωπο
που γελά-
χαράζουν τις πλαγιές κάθε λοφίσκου.

Κοιτάς τ' απόγεμα
από 'να λόφο απέναντι τον άλλο
και βλέπεις σαν μες σε καθρέφτη
λουσμένη μόλις λες μία θεσπέσια Φύση
να τήνε στέφει φως ερυθρωπό.
Κι η φύση αυτή σε προσκαλεί-
κι ας είσαι μέσα της-
βαθιά ως την ψυχή της μέσα να 'μπεις.

"Αντίλαλος"!
Φωνές που πολλαπλασιάζονται
καθώς σε τραγωδία.

Κι όμως
Αντίλαλος παράξενος και μισητός:
λες τ' όνομα της πολυπόθητης
κι ακούς "όχι... όχι... όχι..."
λες "τληνε θέλω"
κι ακούς "χα χα!... χα χα!..."

Μόνο μια σφαίρα αν ρίξεις
η σφυριχτή βουή της θα ξανακουστεί
ίδια καθάρια και αλύπητα ηχηρή.