ΤΗΣ ΡΩΡΕΡΚΑΡ

 Όχι-της λύπης δρόμο μη μου ανοίξεις.
Μη θρήνου μού γεννήσεις συ αιτία.
Μη στης απελπισιάς συ τη θητεία-
στο ζωντανό το θάνατο-με ρίξεις.

Τ' "όχι" σου το φρικτό μη μου πετάξεις-
δλητηριασμένο στην ψυχή μου βέλος.
Καλλίτερα στην ύπαρξή μου τέλος
παρά όντας ζωντανή να τη ρημάξεις.

Καλό είναι το μαχαίρι όταν σκοτώνει
κι όχι αν αγιάτρευτες πληγές αφήνει.
καλή 'ναι η κατάρα σαν πετρώνει
κι όχι σε δυστυχιάς ειρκτή που κλείνει.

Στον Άδη κάλλιο οιμωγές ν’ ακούω
πόρτα παρά ολόκλειστη να κρούω.