Η ΚΛΟΠΗ

Ανθρώπινα τα λάθη κι οι αστοχίες.
Κι ας κουβαλούνε όσες αβαρίες,
όμως στο τέλος συγχωρούνται,
ποτέ κι αν ίσως δεν ξεχνιούνται.

Έτσι, ας ήρθαν τα Μνημόνια
κι ας κρατούν δεκάδες χρόνια.
Τέμπη, Μνημόνια, Ντάνιελ, Μάτι,
φρικτά, μα συγγνωστά είναι κάτι.

Αυτά όλα όμως με μια μόνη
προϋπόθεση-αλλιώς αγχόνη!:
για κάθε φρίκη που συνέβη
ο υπεύθυνός της να μην κλέβει!

Γιατί αν η κλοπή ειν’ η αιτία
για κάθε που συμβαίνει δυστυχία,
έλεος κανένα για τον κλέφτη-
βαρύς ο πέλεκυς να πέφτει!

Κι αν κρίνω απ’ όσα μας συμβήκαν
και στην ψυχή μας κάρφος μπήκαν,
όλα κλεψιές τα ’χουν γεννήσει
κι όχι οι συνθήκες και η Φύση.

Κι ούτε κι εγώ θα ’χα να ψάξω
κι αυτούς τους στίχους να ταιριάξω-
γιατί αν κανείς δεν είχε κλέψει,
όλα, ευτυχώς θα ’χαν τελέψει.
                        -----