ΤΟ ΤΕΡΕΤΙΣΜΑ

Υπάκουα τα παιδάκια ως βαδίζουν
πιασμένα απ’ της μητέρας τους το χέρι
τη μαύρη την ημέρα μας φωτίζουν
καθώς μαύρο ουρανό λαμπρό αστέρι.

Λέει το στοματάκι τους και λέει…
Μιλάνε… και μιλάνε… και μιλάνε…
Λεν: «Της Αντρέγιεβνας η κούκλα κλαίει
και όλα τα παιδάκια την κοιτάνε…

…και κούκλα εγώ θα πάρω μια μεγάλη,
καπέλο θα της βάλω και φουστάνι
κι αν ο Γεβγένι μου την πάρει πάλι,
νταντά η κυρία μας θα τόνε κάνει…»

Και πού και πού, «ναι…» η μητέρα λέει
έτσι αδιάφορα κι από συνήθεια
καθώς στο νου της τριγυρνούν τα χρέη
και τα προβλήματα της ζωής  τα πλήθια.

Και το μικρό παιδάκι τερετίζει
σίγουρο πως το άκουσε η μητέρα,
και  λέει… και λέει…  δίχως να γνωρίζει
πως η λαλιά του τέρπει την ημέρα…