ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΛΑΧΕΡΝΑ
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ
(Λος Άντζελες 1987, Σίμι Βάλεϊ)

Αφού γυρίζοντας η γη
Τριγύρω από τον ήλιο
Απ' τ' άσπρο γάλα στο ξανθό
Μας οδηγεί το τίλιο,

Εφτασε Τάσο και για σε
Η ώρα η μεγάλη
Μες στων εβδομηντάρηδων
Το ράφι να σε βάλει.

Αλλά θαρρώ τα μπέρδεψε
Μς σε λιγάκι ο Χρόνος
Και όσο κι αν επίμονα
Το διαλαλεί κι εντόνως,

Εβδομηντάρης Τάσο μου
Σημερα δε θα γίνεις:
Μόνο για δεύτερη φορά
Τα τριανταπέντε κλείνεις.

Μα είτε ειν’ έτσι είτε ειν’ αλλιώς
Τίποτα δεν αλλάζει-
Το γεγονός για γιορτασμό
Και για ευχές φωνάζει.  

Γι αυτό κι αντίς γι άλλο εγώ
Σου κάνω παραχρήμα-
Δώρο φιλίας ακριβό
Ετούτο εδώ το ποίημα.

Αλλά κι οι φίλοι όλοι εδώ
Που τόσο σ' αγαπούνε
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ από της καρδιάς
Τα βάθη θα σου πούνε.

Και όλοι τους-κι εγώ μαζί
Ζωηρά και με καμάρι
Τα θούρια θα ψάλλουμε
Τ’ αντάρτικα του Αρη-

Με σιγανή όμως φωνή
Μν μας ακούσει ο Κλίντον-
Που γνώμη άλλη έχει γι αυτά
Κατά το μάλλον και ήττον,

Γιατί για μας τότε αυτός
Τόσο θα είχε άχτι
Που αμέσως θα μας έκανε
Με μια του βόμβα στάχτη.
 
Και για να μη σε θόρυβους
Βομβών και στάχτες μείνεις
Μετά θα μπούμε στη γραμμή
Για μια Πορεία Ειρήνης.

Κι απέ γεμάτο λεβεντιά
θα πιάσουμε τραγούδι
Αγνό σαν άστρι τ’ ουρανού
Και σαν του αγρού λουλούδι,

Για να σε πάμε στον καιρό
Που άφησες τη Βλαχέρνα
Για να βρεθείς στην Αμερκή
Την πλούσια και μοντέρνα.

Κι όλα θα σου θυμίσουμε
Τα ωραία της ζωής σου:
Την Αθηνά, τις κόρες σου,
Και τη χρυσή ψυχή σου.

(Ομως εδώ κι αν ήρθαμε
Μαζί σου να χαρούμε
Και μία λύπη απρόσμενη
Μας κάνει και πονούμε.

Μια λύπη που βαρύθυμη
Του' τη χαρά μας κάνει:
Η λύπη που δεν έχουμε
Απόψε εδώ το Γιάννη.

Ευχόμαστε ολόψυχα
Του χρόνου τέτοια μέρα
Με τη βοήθεια του θεού
Νάναι κι αυτός 'δω πέρα).

Λοιπόν και γι άλλη μια φορά
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Αναστάση
Κι η χάρη σου τις εκατό
Χρονιές να τις περάσει.

Και νάσαι 'δω καθημερνά
Για να τα συζητάμε,
Να λύνουμε προβλήματα,
Αλλά και να γεννάμε,

Για νάχουμε να κάνουμε
Κάτι σ’αυτή τη χώρα
Που χρόνος κάθε είναι λεφτό
Κι αιώνας κάθε ώρα.