(στην κυρία Ρωρερκάρ)

Η πόλη κόκκινο γιορντάνι λαμπερό
στολίστηκε όλη και παντού ακούς τραγούδια-
τραγούδια που ’χαν ν' ακουστούνε για καιρό-
κι ωραίον εστήσανε χορό φως και λουλούδια.

Σήμερα ο ήλιος γελαστός έχει φανεί.
Σήμερα επιάστηκε στο δόκανο η λύπη.
Σήμερα πια η καρδιά δεν είναι ορφανή.
Σήμερα φέγγουν ανθηρά βραγιές και κήποι.

Να 'ναι που οι άρχοντες μοιράζουνε φλουριά;
Να 'ναι που διώξαν τους εχθρούς από τη χώρα;
Να 'ναι που κάθε θάλασσά μας και στεριά
της λευτεριάς της τώρα χαίρεται τα δώρα;

Ίσως γι αυτά ετούτοι όλοι να γελούν.
Μα τη χαρά μου 'χει εμένανε φερμένη
κάτι όχι τέτοιο που οι χρόνοι καταλούν,
παρά του γέλιου σου η λάμψη, αγαπημένη.