ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ ΓΙΑ TO ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΗΣ "ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΝΕΩΝ ΤΡΙΠΟΛΗΣ"
(μοιράστηκε και τοιχοκολλήθηκε σε στέκια νέων)
Τρίπολη, 19-5-04

Νέοι και νέες της Τρίπολης-εργάτες και
εργάτισσες, μαθητές και μαθήτριες, φοίτητές και
φοιτήτριες, στρατιώτες και στρατιωτίνες-
γεια σας.
Είμαι ο Γιώργης Χολιαστός.
Είμαι γιατρός και ποιητής μεγαλωμένος στην Τρίπολη.
Έλειπα για πολλά χρόνια από την πόλη. Ήρθα πίσω
πριν από οχτώ μήνες.
Η ιατρική, η πολιτική και η κοινωνική καμαρίλα της
Τρίπολης με διώχνουν από την πόλη.
Τo βρίσκω φυσικό. Ποιου είδους καμαρίλα θα ανεχόταν ένα ελεύθερο πνεύμα κάτω απο τη μύτη  της...
Όμως η Τρίπολη είναι το σπίτι μου και από το σπίτι μου θα φύγω αν και όταν θέλω εγώ, και αν εγώ πάλι το αποφασίσω θα αφήσω εδώ τα κόκαλά μου.
Και δε θα φύγω γιατί έχω ένα σκοπό να επιτελέσω εδώ-να συμβάλω στην πνευματική ανάπτυξη της Τρίπολης..
Θα μπορούσα να μείνω αδρανής και να αρκεστώ στο αυτόφωτο και στην αυτοδυναμία που δίνει η ποίηση. Θα μπορούσα να μείνω λουσμένος με το φως της και να αδιαφορήσω για τα σκοτάδια που γύρω μου απλώνονται.
Θα μπορούσα να κινούμαι μέσα στον απέραντο, ωραίο κόσμο της και να αφήσω τον άλλον, τον έξω μου κόσμο, μέσα στη δυστυχία του και στην άγνοιά του.
Μα δε θα το κάνω.
Θα αγωνιστώ να διαλύσω τα σκοτάδια και νο γνωρίσω στους τριπολιτσώτες μιαν άλλη θεώρηση της καθημερινότητας, όχι αυτής της ασφυκτικά κλεισμένης στα τείχη που η ιδιοτέλεια των "αρμοδίων" έχει γύρω της χτίσει, αλλά μια καθημερινότητα απαλλαγμένη από τη δουλοπρέπεια και την κενότητα, μια καθημερινότητα που ξέρει να τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στον κόσμο και να απαιτεί την αποσύνδεσή της από το άρμα των συμφερόντων των τοπικών της δυναστών-μια καθημερινότητα ελεύθερη.



Τα όπλα για τον αγώνα μου αυτόν θα είναι η καθαρή
σκέψη και η ανθρωπιά όπως μόνον η ποίηση ξέρει να
τις συνταιριάζει και να τις εκφράζει.
Απέναντι στις παλαιολιθικές αγκυλώσεις θα αντιτάξω
τη φυσική ευλυγισία.
Απέναντι στις ιδιοτελείς ενέργειες θα αντιπαραθέσω
το κοινό συμφέρον.
Απέναντι στο αγωνιώδες κυνήγι του χρήματος θα
θέσω την άκοπη συμμετοχή όλων σε μιαν ομαλά
ρέουσα λογική επάρκεια.
Απέναντι στο άγχος για βρώμικες επιτεύξεις θα
προτάξω τη λυτρωτική ψυχική καθαρότητα.
Μόνος μου όντας όμως, αυτός θα είναι ένας πολύ
δύσκολος αγώνας.
Χρειάζομαι συναγωνιστές.
Και με τούτο το γραφτό μου αυτούς ψάχνω να έβρω.
Ψάχνω να έβρω νέους και νέες ποιητές και ποιήτριες. Ψάχνω να έβρω απόστολους ιδεών και αποστολείς μηνυμάτων.
Ψάχνω να έβρω παιδιά που με της ψυχής τους τις ευαίσθητες χορδές θα στείλουν μέσα σε άφωτες καρδιές τον ήλιο της χαράς και της ελπίδας. Ψάχνω να βρω σκαπανείς και ιχνηλάτες που θα φέρουν ξανά στο φως θαμμένους κάτω από σωρούς ιδιοτελούς "αδιαφορίας" ξεχασμένους θησαυρούς. Ψάχνω να βρω νέους που η δράση τους θα γίνει ηθική ενέργεια για τους ανήθικους. ψάχνω να βρω εργάτες του λογου-μπροστάρηδες ήρωες στο γκρέμισμα της παλιάς Τρίπολης και στο χτίσιμο της καινούργιας.
Είσαι, νέε αναγνώστη αυτού του χαρτιού, ένας
άνθρωπος με τέτοιες ιδέες;
Αν ναι, είσαι ό,τι χρειάζεται για την εκπλήρωση του
σκοπού μας.
Και είτε ένας μόνος είσαι, είτε πολλοί τέτοιοι
υπάρχουν, ελάτε να ριχτούμε στον αγώνα.
Ελάτε να δώσουμε το όνειρο στην Τρίπολη.

Ελάτε να δώσουμε πνοή ζωής σε μια νεκρή
πνευματική ζωή.
Ελάτε να κάνουμε την πολιτιστική μας επανάσταση.
Δε βαρεθήκατε το καθισιό, το στείρο διάβασμα, την
ανιαρή ζωή της επαρχίας μόνο;
Δεν αναζητάτε και κάτι νέο έξω από το ποδόσφαιρο, τον κομπιούτερ, την ξεραϊλα και την πνιγηρότητα του ίδιου και πάντα ίδιου αέρα που αναπνέετε;
Δεν αιστανόσαοτε πως η ζωή σας πρέπει να πετάξει
προς κάτι πιο υψηλό και πιο αιθέριο, πάνω από όλες τις βαρετές συμβατικότητες της καθημερινότητας;
Δε νιώθετε πως δεν μπορεί όλη σας η ζωή να είναι η
ίδια ρουτίνα;
Δεν υποψιαζόσαστε ότι κάποιος άλλος σας εαυτός
ζητάει από σας πράγματα, που εσείς του έχετε
στερήσει απογυμνώνοντάς τον από κάθε υπεύθυνη δυνατότητα ύπαρξής του μέσα στην κοινωνία, πάνω σ' αυτή τη γη, μέσα στην ίδια τη ζωή σας;
Δεν έχετε αντιληφτεί πως κουβαλάτε μέσα σας ένα
νεκρόν που λαχταράει την ανάστασή του-πως
κουβαλάτε ένα σπόρο που του χρωστάτε φύτεμα και
πότισμα και μεγάλωμα;
Και ακόμα εκτός από ό,τι φτιάχνετε σεις-το μπετόν, το σίδερο,τις μηχανές-το ξέρετε ότι υπάρχει το λουλούδι, η λαμπρίτσα, το χρώμα-πράγματα που υπάρχουνε από μόνα τους; Κι αν ναι, τα 'χετε δει; και αν τα 'χετε δει τα 'χετε γνωρίσει-που θο πει: τα 'χετε αγαπήσει;
Ποιος σας είπε πως έχουμε το δικαίωμα να στερούμε τη φύση του ανθρώπου-τη φύση μας-από ό,τι μπορεί και πρέπει αυτή να έχει;
Και ξέρετε ότι εκείνο που οι προύχοντές μας ακριβώς θεωρούνε άχρηστο και μας το στερούν,είναι ό,τι ακριβώς πρέπει να αποκτήσουμε για να μπορούμε να λογιζόμαστε άνθρωποι;
Πού είναι ο πολιτισμός μας εμάς των τροπολιτσωτών;
Πού είναι η πνευματική μας ζωή; Πού είναι η ορμή των
νιάτων ν' αοτράψει και να φωτιστεί ο κόσμος όλος;
Πού είναι η Παιδεία μας; Και μην περιμένετε από τα
σχολεία-προορισμός του σχολείου δεν είναι η γνώση αλλά μόνον η εκμάθηση του τρόπου μελέτης για να μάθουμε μετά εμείς, μόνοι μας, ό,τι μας ταιριάζει και μας χρειάζεται.
Ελάτε λοιπόν να φτιάξουμε και να δώσουμε στους εαυτούς μας και στην Τρίπολη κάτι που μας λείπει και της λείπει. Την ποίηση-πάει να πει μιαν άλλη θεώρηση του κόσμου και της ζωής, που θα πλουτήνει όλες τις πλευρές της ύπαρξής μας.
Ελάτε ν' αποκτήσουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τα πράγματα όπως θα έπρεπε να είναι. Ελάτε να μαστορέψουμε τα κιάλια που μ' αυτά θα δούμε το αλλιώς ανείδωτο, το ιδανικό, μιαν ομορφιά που αλλιώς ποτέ δε θα βλέπαμε. Και όσοι από σάς σας αρέσει να γράφετε, θα δείτε πόσο θαυμάσιο είναι να ψάχνετε να βρείτε την κατάλληλη λέξη για να βάλετε σ' ένα στίχο σας, πόσο θα ικανοποιείστε όταν βρίσκετε τη λέξη αυτήνε και πόσο αυτό το κυνήγι του ταιριάγματος της λέξης με το νόημα του στίχου θα σας μάθει έτσι να ταιριάζετε και στη ζωή σας ό,τι βρίσκετε μετά από κάθε σας επίπονη αλλά και τόσο δωροφόρα αναζήτηση.
Ελάτε να φτιάξουμε την ποιητική μας παρέα. Ας αρχίσουμε και αυτή θα μας οδηγήσει εκεί που πρέπει, αρκεί με πίστη στις ικανότητες και στις δυνάμεις της εμείς να την ακολουθάμε.
Θα συγκεντρωνόμαστε ελεύθερα και μπροστά στα
μάτια όλου του κόσμου.
Και θα συγκεντρωνόμαστε έξω, όχι μέσα σε τέσσερις
τοίχους που θα κλείνουν και μας και τις ιδέες μας σαν
τάφος.
Έξω, στη φύση, στον ελεύθερον αέρα, στο μεγάλο
δωμάτιο που οι τέσσεροι τοίχοι του είναι
πνεύμα, ελευθερία, φως, τόλμη.
Θα είμαστε μια παρέα χωρίς ίχνος ψευτιάς ή
φτιασιδώματος.
Θα είμαστε μία παρέα ορειβατών του πνεύματος που
όλο θα ανεβαίνουμε, άλλοτε πιο γρήγορα και εύκολα
και άλλοτε δύσκολα και αργά.
Και Θα είμαστε ωραίοι και ωραίες όλοι και όλες μας, τόσο ωραίοι που μόνο το βάφτισμα μέσα στα καθάρια νερά της ποίησης μπορεί να κάνει.
Και λοιπόν τι είμαι εγώ; Μάγος, που θα σας δώσω όλα
αυτά που σας λείπουν-και σας και της Τρίπολης;
Όχι βέβαια.
Η παρέα μας δε θα είναι ένα πάρε-δώσε αλλά θα είναι
μια κοινή αναζήτηση μέσα από συζητήσεις, ανταλλαγές απόψεων, αναγνώσεις γραφτών μας, λαϊκές εκδηλώσεις, εκδόσεις, ομιλίες, συμμετοχές, παρουσιάσεις, ζύμωμα με το λαό.
Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Αν με ρωτήσετε, η απάντηση
είναι: δεν ξέρω.
Γιατί όλοι μαζί θα βρούμε τι να κάνουμε και όλοι μαζί
θα τα κάνουμε.
Μόνοι μας!
Αρκεί μόνο να έχουμε στο νου μας πάντοτε, πως
ζητάμε το ψηλοπέταγμα και να μη συμβιβαζόμαστε με
κάτι που από μακριά φωνάζει ότι είναι κοινότυπο έως
γελοίο, όπως πολλά από όσα βλέπουμε να γίνονται
γύρω μας-μέσα στην πόλη μας.
Μ' άλλα λόγια θα κάνουμε μιαν επανάσταση που
σύνθημά της θα είναι: όχι στο φτηνό. ναι στο υψηλό.
Θα κάνουμε-το ξαναλέω-μια πολιτιστική
επανάσταση.
Την επανάσταση αυτήνε τήνε ζητάει η πόλη μας.
Και αν δεν μαζευτούμε πολλοί δεν πειράζει. Ένας ακόμα να βρεθεί μόνο, φτάνει. Μιαν αστραπή αρκεί για να φωτίσει όλον τον ουρανό. Εκατό; Ακόμα καλλίτερα. Τo ζητούμενο θα επιτελεστεί γρηγορότερα.

Παρομοιάζω καμμιά φορά την Τρίπολη με μια νέα
κοπέλα. Καλοκάμωτη, με μάγουλα κόκκινα από
υγεία, με κορμοστασιά ζηλευτή και πανέμορφο
πρόσωπο.
Όμως κοιτάξτε την: δε γελάει ποτέ.
Συναντάει ανθρώπους και γυρίζει από την άλλη μεριά
το κεφάλι.
Και τα μάτια της είναι ανέκφραστα.
Φανταστείτε τώρα αυτή την κοπέλα να χαμογελάει
ελεύθερα και μέσα από την καρδιά της σε όποιον
συνοντάει, χαρίζοντας έτσι και σε κείνον ευφροσύνη
και στον εαυτό της τη χαρά της ευχάριστης
συνύπαρξης μέσα στη μικρή κοινωνία μας. Και
φανταστείτε την ακόμα να λάμπουν από καλοσύνη και ευγενική χαρά τα μάτια της.
Τι λέτε, δεν πρόκειται για μια τελείως άλλη κοπέλα;
Αυτή την Τρίπολη θα φτιάξουμε-θα φτιάξουμε μια
Τρίπολη με ψυχή.
Θα συναντήσουμε έχθρα από τους "μεγάλους" και
τους "βολεμένους" της πόλης μας, γιατί θα ταράξουμε τη μακάριαν αναισθησία τους.
Και δε θα πάρουμε τις ευλογίες τους για το κίνημά
μας, γιατί τότε θα ήτανε κι αυτό ένα κίνημα
καλοχτενισμένο και φορμαρισμένο στα μέτρα τα δικά
τους, δηλαδή ένα κίνημα καταδικασμένο από τη
γέννησή του να γίνει μουσειακό είδος προορισμένο να
βγαίνει από το καβούκι του μόνο για να παρευρεθεί σε
κάποια κονσερβαρισμένη παράσταση που θα έχουν
ετοιμάσει οι προύχοντες της πόλης για να τη δουν τα
συνηθισμένα εκατό άτομα με τα οποία και μόνο
δουλεύει ο "πολιτισμός" στην πόλη μας.
Ενώ εμείς θέλουμε να ποτίσουμε το λαό της πόλης
μας με την ποίηση και με την αγάπη μας για την
ποίηση.
Οχι, δε θέλουμε κοντά μας τους νέους που θα
ρωτήσουν άλλον έξω από την ψυχή τους προκειμένου
να έρθουν κοντά μας.
Και η δουλειά μας θα χαρίζεται σε όλο το λαό της Τρίπολης. Και θα μπολιάζει κάθε κάτοικό της με της δημιουργίας την ευλογία, σαν να ήταν αυτός που έχει δημιουργήσει ό,τι του χαρίζεται. Και αυτή είναι μία από τις βασικές επιδιώξεις μας-να συμμετέχει ο λαός τόσο πολύ στις δημιουργίες μας,που να αγαπάει ό,τι βλέπει και ακούει σαν να είναι δικό του δημιούργημα-μα και μήπως δε θα είναι; Ό,τι εμείς θα δημιουργούμε δε θα είναι η συνισταμένη του πόνου και της χαράς όλων των τροπολιτσωτών; Απ' αυτούς και γι αυτούς δεν υπάρχουμε; συνέχεια όλων των πριν γενιών δεν είμαστε; μέσα μας οι φωνές δε βοούν των προγόνων μας ζητώντας να συντελεστούν και περιμένοντας από εμάς να φέρουμε στο φως του ήλιου ό,τι εκείνοι δεν μπόρεσαν να φέρουν, κυνηγημένοι όντας από την ανέχεια, τη δυστυχία, τους τούρκους, την έλλειψη παιδείας; Μήπως τα άνθη της ποίησης που θα φέρουμε στην πόλη δεν θα είναι άνθη του δέντρου της Τρίπολης, που οι ρίζες του βυθίζονται όλο και πιό βαθιά στο σκοτάδι και στη λάσπη, διαλέγοντας και ζυμώνοντας με πόνο και με δάκρυ ό,τι καλό βρίσκουν εκεί,για να το φέρουν με ακούραστους αχθοφόρους τον κορμό και τα κλαδιά τους στον απάνω κόσμο, τον κόσμο τον δικό μας- δεν το χρωστάμε αυτό σαν ένα αντίδωρο αν θέλετε στις άγιες ρίζες μας;
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρέμβαση για να γίνει κατανοητό αυτό που λέω πιο πάνω ότι η Τρίπολη δεν έχει πνευματική ζωή,
Μήπως κάποιος θα μου πει ότι η Τρίπολη έχει πνευματικό πολιτισμό κι εγώ ζητάω να παραβιάσω ανοιχτές πόρτες;
Μήπως θα μου πει πως υπάρχουν ήδη ποιητές, ζωγράφοι, πεζογράφοι, γλύπτες, μουσικοί στην Τρίπολη;
Δε θα πω ότι δεν υπάρχουν. Όμως αν υπάρχουν πέντε ποιητές στη πόλη θα πει ότι η Τρίπολη είναι ποιητικά πλήρης;
Αν υπάρχουν στην Τρίπολη πέντε φώτα, αυτο θα πει
ότι η Τρίπολη είναι μια φωτισμένη πόλη; Πού είναι οι ενισχυτές, πού είναι τα συνεργεία με τους εργάτες να τραβήξουν γραμμές-καλώδια και να βάλουνε φώτα σε κάθε δρόμο κάθε γειτονιάς; Και αν πέντε άνθρωποι της Τρίπολης έχουν από εκατό εκατομμύρια ευρώ καθένας κρυμμένα στο σπίτι του, αυτό σημαίνει πως η Τρίπολη είναι μια πλούσια πόλη; Πού είναι οι νόμοι που θα ευνοήσουν την επένδυση των χρημάτων τους να κινηθούνε αυτά, ν' αβγατίσουν και να ωφεληθεί όλος ο κόσμος; Έτσι λοιπόν και αν η ποίηση-ή όποια άλλη Τέχνη-δεν διαχυθεί σε όλη την Τρίπολη και τους κατοίκους της, τότε η Τρίπολη έχει ποιητικό, λογοτεχνικό, ζωγραφικό σκοτάδι. Γιατί η Τρίπολη είναι ο λαός και όχι τέσσεροι άνθρωποι.
Και συνεχίζω.
Θα μας βλέπουν οι "μεγάλοι" της πόλης με μισό μάτι
και θα ζητάνε να αποτρέψουν όποιον θα ήθελε να
έρθει κοντά μας.
Και θα θελήσουν να καταπνίξουν ή να ελέγξουν την
επανάστασή μας.
Μακριά πολύ όμως εμείς θα στέκουμε από κάθε
"αρμόδιο", από κάθε τάχα κοπτόμενον για την
πνευματική ανάπτυξη της Τρίπολης.
Αν πράγματι ήθελαν να κάνουν κάτι για την Τρίπολη
θα το είχαν κάνει.
Έίχαν όλα τα μέσα γι αυτό.
Είναι πολύ εύκολο να λένε λόγια, αλλά στα λόγια μένουν.
Όμως εδώ αιστάνομαι την ανάγκη να ξεκαθαρίσω τι εννοώ λέγοντας "μεγάλοι της πόλης" ή "βολεμένοι" ή "προύχοντες" ή ό,τι άλλο παρόμοιο είπα ή θα λέω και θα γράφω. Και αιοτάνομαι αυτή την ανάγκη γιατί θέλω να ξεκαθαρίσω τη σχέση μου με το μικρόβιο της πολιτικής, ώστε να ξέρετε από πριν σεις που θα έρθετε κοντά μου «τι καπνό φουμάρω» πολιτικά. Αμέσως λοιπόν σας λέω ότι πολιτικά είμαι... άκαπνος. Με τους παραπάνω όρους λοιπόν, εννοώ τους πολιτικούς της Τρίπολης,τους παρατρεχάμενούς τους, τους δημοτικούς της άρχοντες, τα παλιά τζάκια και ονόματα της Τρίπολης με ό,τι αυτά κουβαλάνε μαζί τους, τις οργανώσεις της πόλης που σκοπό έχουνε την κοπαδοποίηση του λαού της Τρίπολης με βοσκούς και αρμεχτές του τους ίδιους, τον ραδιοφωνικό σταθμό και την τηλεόραση της Τρίπολης και γενικά κάθέναν και κάθε τι που αν του θέταμε την ερώτηση: πνεύμα ή χρήμα; θα διάλεγε χωρίς καθόλου να σκεφτεί το χρήμα.
Όλοι αυτοί θα μας βλέπουν σαν κάτι περιττό και ξένο ανάμεσά τους.
Και θα μας πολεμήσουν όπως μπορούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς τίποτε άλλο. Η συντήρηση θα πολεμήσει την εξέλίξη. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν περιμένουμε οι αχλαδιές να κάνουν μήλα.
Ότι δεν είμαι ποιητής δε θα τολμήσουνε να πούνε. Κι αν η ποίηση έχει δέκα σκαλιά κι εγώ είμαι στο πρώτο, και πάλι είμαι ποιητής,
Όλοι τους όμως θα συμφωνήσουν χωρίς μάλιστα να
διαθέσουν πολύν χρόνο σ' αυτό, πως είμαι ένας αταίριαστος μ' αυτούς και πως πρέπει γι αυτό να μην υποστηριχτώ στα σχέδιά μου.
Και το πιο μεγάλο δυστύχημα ενός ποιητή δεν είναι ίσως να είναι το αντικείμενο της ζηλοτυπίας των άλλων, το θύμα μιας σκευωρίας ή της περιφρόνησης των ισχυρών της πόλης, αλλά είναι το να δικάζεται από μωρούς.
Οι μωροί πάνε μακριά κάποτε, όταν ο φανατισμός τους συνδέεται με τη βλακεία και η βλακεία συνδέεται με το πνεύμα εκδίκησης.
To μεγάλο κακό ακόμα ενός ποιητή είναι να μην στηρίζεται πουθενά. Ένας οποιοσδήποτε άλλος πολίτης, αγοράζει ένα μικρό αξίωμα, και να 'τος, υποστηρίζεται από τους συναδέλφους του.
Αν του γίνει μια αδικία, αμέσως βρίσκει υπερασπιστές.
Ο ποιητής είναι χωρίς βοήθεια. Μοιάζει με τα ψάρια
που πετούν: αν σηκωθεί λίγο τα πουλιά τον καταβροχθίζουν-αν βυθιστεί,τον τρώνε  τα μεγάλα ψάρια.
Κάθε δημόσιος άντρας πληρώνει φόρο στην
κακεντρέχεια, αλλά πληρώνεται με ευρώ και με τιμές,
Ο ποιητής πληρώνει τον ίδιο φόρο χωρίς να παίρνει τίποτα. Κατεβαίνει για τέρψη του στην αρένα και μόνος του έτσι καταδικάζεται στα λιοντάρια.
Έτσι συμπεριφέρονται οι "μεγάλοι" της πόλης απέναντί μου και έτσι θα μου συμπεριφερθούν και όταν θα κατέβω μαζί σας στον αγώνα μας. Και ίσως τα σκάγια να πάρουν και σας. Αυτό θα σημαίνει αυτόματα πως είσαστε και σεις ποιητές, και τιμή θα πρέπει να θεωρήσετε την τέτοια συμπεριφορά τους. Μάλιστα θα είναι ένα κριτήριο για την αξία σας το μέγεθος και το είδος της τέτοιας μωρής συμπεριφοράς τους και απέναντί σας.
Και οι πιο "έξυπνοι" από δαύτους θα χρησιμοποιήσουν πονηρία για να μας διαλύσουν την παρέα.
Αγαπητοί νέοι φίλοι της ποίησης αγαπημένα χτεσινά, σημερινά, παντοτινά μου αδέρφια, οι παπαντρέηδες, οι καραμανλήδες, οι ρέπηδες, οι τατούληδες, οι "πνευματικοί" άνθρωποι, οι δημοσιογράφοι, μαζί και όλοι οι λακέδες και οι κουβαλητές τους-όλοι αυτοί οι ρουφηχτές του αίματος και οι εκμεταλλευτές της ανθρωπιάς μας είναι δημιούργημα δικό μας.
Όλοι αυτοί αδέρφια μου είναι ο κακός στίχος ενός από τα πολυάριθμα ποιήματά μας. Και είμαστε εμείς που τους επιτρέπουμε να υπάρχουν. Μια γομολάστιχα, ένας καλλίτερος στίχος, και όλοι τους θ' αφανιστούν όπως ξεφυτρώσανε. Ελάτε να γράψουμε τα ποιήματά μας.
Ελάτε να γίνουμε άξιοι να γράψουμε το στίχο που θα σβήσει σαν ένα κακό όνειρο τους φριχτούς μας βασανιστές.
Ας μην προχωρήσω όμως σε μιαν. αναλυτικότερη
έκθεση του θέματος αυτού, έγινε νομίζω κατανοητό
στις γενικότητές του.
Και ποια είναι η θέση της ποίησης απέναντι σ’ αυτούς
τους ανθρώπους;
Με μια λέξη λοιπόν είναι η αγνόησή τους από αυτήν.
Για την ποίηση όλοι αυτοί, με πρώτους και
καλλίτερους τους πολιτικούς -τους όποιους
πολιτικούς όποιων πορατάξεων- είναι ανύπαρκτοι.
Δεν μπορεί να συνυπάρξει η ποίηση μαζί τους.
Η ποίηση πετάει σε ύψη που αυτοί όχι να καταλάβουν
δεν μπορούν, αλλά ούτε να φανταστούν.

Ο δρόμος της ποίησης δεν συναντιέται με τον δικό
τους.
Αν κάποτε  βρεθούν μπροστά της, η μόνη σχέση που θα
έχει η ποίηση μαζί τους θα είναι να τους πολεμήσει με
όλες της τις δυνάμεις πριν προχωρήσει το ίδιο
αμόλυντη και ακέρια προς τα υψηλά της πεπρωμένα.
Και ποτέ δεν θα ζητήσουμε τίποτα από αυτούς. Αν μόνοι τους θελήσουν να μας δώσουν κάτι, θα το δεχτούμε μόνο αν σιγουρευτούμε ότι αυτοί δε θα θέλουν όποιου είδους ανταλλάγματα, και θα το χρησιμοποιήσουμε αφού πρώτα το καθαρίσουμε από όποιαν βρωμιά κουβαλάει και το ταφιάσουμε στα δικά μας μέτρα.
Και δε θα τους ζητήσουμε τίποτα όχι επειδή τάχα ό,τι έχουν δεν το δικαιούμαστε, αλλά επειδή αυτοί δε θα μας δώσουν τίποτα και αν ακόμη τους ζητούσαμε. Και μεις δεν πρόκειται να κάνουμε πόλεμο διεκδίκησης όσων μας ανήκουν και αυτοί σφετερίστηκαν. Άλλου είδους είναι ο δικός μας αγώνας.
Είπα πολλά για το θέμα της πολιτικής και των παρακλαδιών της, επειδή το θέμα είναι λεπτό και θέλω να είμαι ξεκάθαρος πάνω σ' αυτό με σας.
Μόνοι μας θα φορέσουμε-τα δικά μας ρούχα της δουλειάς, μόνοι μας θα πάρουμε τα φτιαγμένα από εμάς σάρωθρα και θα σαρώσουμε ό,τι σάπιο και βρώμικο μέσα στην πόλη.
Μόνοι μας θα τραβήξουμε τον δρόμο της ποίησης, που σημαίνει το δρόμο του πνεύματος, του οράματος, του ονείρου, του ιδεώδους, του εξωκοσμικού, του άϋλου, της μόνης υπάρχουσας αλήθειας.
Ο ποιητής ξέρει μόνο το δρόμο της ποίησης, όπως μόνο το δρόμο προς τη θάλασσα ξέρουν τα μόλις εκκολαφθέντα χελωνάκια και μόνο το δρόμο της αποδημίας ξέρουν τα αποδημητικά πουλιά κατά την περίοδο της αποδημίας τους.
Ο ποιητής δε ζητάει τίποτα και από κανέναν. Είναι αυτάρκης, αυτόφωτος, αυτοδύναμος.

Δεν έχει ανάγκη ούτε την αναγνώριση της κοινωνίας ή του περίγυρού του γενικότερα-δεν θέλει νο είναι
εισπράκτορας επιδοκιμασιών από τους αγροίκους της
εποχής του.
Δημιουργεί για τον εαυτό του-γράψει επειδή η ύπαρξή του εξωτερικεύεται με τη χειρονομία της γραφής και μόνο μ' αυτήν.
Ποιεί τόσο φυσικά όπως το δέντρο ξεχειλίζει φρούτα.
Γράφει όπως ο πιστός λέει την προσευχή του.
Ο ποιητής είναι διαμορφωμένος μέσα στην ποίηση. Και η ίδια η ποίηση έχει διαμορφώσει μέσα του το πεπρωμένο του και τον έχει γυμνώσει απόλυτα από ο,τιδήποτε ένα πεπρωμένο θα μπορούσε να του αφαιρέσει.
Ο ποιητής δεν είναι κοινός άνθρωπος. Και ούτε θα ήθελε να είναι. Όχι από περιφρόνηση για τους άλλους, μα γιατί πρωταρχικά έχει να κάνει με τον εαυτό του κι έτσι οι υπόλοιποι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους ούτε τον βοηθάνε ούτε τον ενοχλούν.
Ακόμα για τον ποιητή τα εξωτερικά πράγματα σαν τέτοια δε σημαίνουν τίποτα, να γιατί κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Κάθε τι εξαρτιέται από την ερμηνεία που αυτός δίνει, όταν συμπαρίσταται ο μυστικός του φίλος-η ελευθερία του.
Και στην ποίηση όλοι είναι ίσοι-η άνοδος στο πρώτο σκαλί-αυτό είναι αρκετό για να μας δίνει αυτή την ισότητα. Αυτό το σκαλί χωράει όλους τους ποιητές. Αν κανείς από μας ανέβει και στα πιο πόνω σκαλιά, τόσο το καλύτερο και για μας και γι αυτόν. Τι ευτυχέστερο να ξεπηδήσει από την παρέα μας ένα ποιητικό μέγεθος, ένα μεγάλο ποιητικό ταλέντο!
Αλλά για τώρα εμείς πλαταίνουμε αυτό το πρώτο σκαλί και δεχόμαστε πάνω του και τους ποιητές, και όλους όσους αγαπούνε την ποίηση. Και έτσι μικροί που θα είμαστε, πολλά μπορούμε νο χαρίσουμε στην Τρίπολη-την πόλη που μας ανάστησε.

Νέοι και νέες της Τρίπολης
Ο τόπος όπου γεννήθηκε ο Καρυωτάκης, ο αέρας που πρώτα ανάπνευσε, η πόλη που πρώτη άκουσε τις πρώτες του λέξεις, προπομπούς των άλλων του λέξεων, εκείνων που συγκροτούν την αθάνατη ποίησή του, όλα αυτά δικαιούνται αλλά και απαιτούν από μας, εκείνο που δεν μπορούν να τους δώσουν οι δίποδες, κρεάτινες, χρηματοσυλλεκτικές μηχανές της πόλης αυτής.
Νέοι και νέες της Τρίπολης
αρχίστε τη δική σας-τη δική μας-πολιτιστική επανάσταση.
Κάντε την Τρίπολη από αποικία σκότους, μητρόπολη
φωτός.
Γίνονται κάθε τόσο "πολιτιστικές" εκδηλώσεις.
Έστω και σ' αυτές πότε πήγατε;
Πήγα εγώ και δεν είδα εκεί κανέναν φοιτητή, εργάτη, στρατίώτη, μαθητή, κανένα νέο με ένα λόγο.
Και καλά κάνετε και δεν παρευρισκόσαστε σε τέτοιες
φιέστες-τι να τις κάνετε;
Ελάτε να φτιάξουμε μαζί εκδηλώσεις από τους νέους
για τους νέους.
Ελάτε να φτιάξουμε μαζι εκδηλώσεις από το λαό για
το λαό.
Δώστε ζωή στην πνευματικά και πολιτιστικά ψόφια
Τρίπολη.
Και ας είναι επιδίωξή μας η δημιουργία ενός ποιητικού πυρήνα, που θα μαζεύει γύρω του και θα ενσωματώνει όλο και περισσότερους νέους και νέες, ώστε να εκπληρώσει αυτός κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο το σκοπό του.
Προς την κατεύθυνση αυτήν ενεργώντας και
φροντίζοντας:
α.       Ζητώ από όλους εσάς, είτε γράφετε ήδη
ποίηση, είτε έχετε ποιητικές ανησυχίες που ακόμα δεν
βρήκαν την έκφρασή τους, ή απλά σας ενδιαφέρει να
βάλετε στη ζωή σας κάτι υψηλό ,ή μόνο είσαστε απλά περίεργοι να μάθετε τι είναι αυτή η ποίηση, να έρθετε σε επαφή μαζί μου για νο δούμε τι μπορούμε να φκιάσουμε όλοι μαζί.
β.       θα προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια δική
μας ραδιοφωνική εκπομπή.
γ.       Τα ποιήματα όσων από μας γράφουν, θα τα
παρουσιάζουμε σε μιαν εφημεριδούλα (εβδομαδιαία ή
δεκαπενθήμερη, ανάλογα με την ποσότητα της ύλης
που θα υπάρχει), που θα εκδίδουμε με έξοδα δικά μου
και θα μοιράζουμε δωρεάν όπου εμείς θα
αποφασίσουμε (αυτό είναι σίγουρο ότι θα γίνει γιατί
είναι κάτι που περνάει από το δικό μας χέρι).
δ.       Θα αναζητήσουμε χώρο όπου θα συγκεντρωνόμαστε στις μέρες που δεν θα μας επιτρέπει ο καιρός την στο ύπαιθρο δράση μας.(ένα καφενείο, ένα νοικιασμένο για την περίσταση χώρο), και εκεί, από ένα ελεύθερο βήμα, θα ακούμε και θα διαβάζουμε ποιήματα και θα ανταλλάσσουμε απόψεις πάνω στην ποίηση και στο πνευματικό μέλλον της , όσο αυτό εξαρτάται από την δική μας ποιητική δράση.
ε.       Για το καλοκαίρι προσβλέπω στη δημιουργία
ενός υπαίθριου "εργαστηριού ποίησης" όπου θα
πραγματοποιούνται δημόσιες συγκεντρώσεις μας, που
θα είναι και πιo αποτελεσματικές όσον αφορά στη
διάδοση της ιδέας μας και στην πρόσκτηση νέων
πιστών. Έξω, στον δρόμο, μπροστά σε όλους τους περαστικούς ή τους περίεργους.
στ.       Η συνεργασία με άλλες παρόμοιες κινήσεις της
πόλης θα γίνει αν κρίνουμε ότι συμφέρει το σκοπό
μας.
ζ.       Ό, τι άλλο μέτρο σκεφτεί κάποιο μέλος της
παρέας πως θα πρέπει να λάβουμε για να επιτύχουμε
το στόχο μας, εννοείται πως θα το πάρουμε αμέσως.
Φίλοι με τους οποίους συζητώ μου λένε πως οι νέοι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την ποίηση και πολύ περισσότερο δεν γράφουν ποίηση. Οι αγαπημένοι μου αυτοί φίλοι κάνουν λάθος εδώ-η ποίηση δε θα λείψει ποτέ από το πρόσωπο της γης όσο υπάρχουν άνθρωποι γιατί είναι στοιχείο της ψυχής όλων των ανθρώπων, μόνο που σε μερικούς δεν βρίσκει ευκαιρία να εκδηλωθεί. Στους περισσότερους όμως, είτε επειδή έχουν το ταλέντο της ποίησης το οποίο φανερώνεται στη ζωή τους χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, είτε επειδή προσπαθούν να δώσουν διέξοδο σε συναισθήματα που τους βαραίνουν, είτε επειδή θέλουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε αυτό που λέγετοι ποίηση, ή τέλος από περιέργεια, όλοι αυτοί γράφουν ή διαβάζουν ποιήματα.
Και αυτό συμβαίνει κυρίως στη νεανική ηλικία, τη δική σας.
Γιατί αυτή η τάση σας για γράψιμο να μην αξιοποιηθεί για το καλό και το δικό σας και της Τρίπολης;
Κοιτάξτε γύρω-από την Τρίπολη δε λείπει περισσότερο τίποτε άλλο παρά ένα λεπτό άρωμα.
Δώστε τής το.
Δώστε της τα νεανικά ποιητικά σας σκιρτήματα, που
είναι πολυτιμότερα γι αυτήν από τις βαθυστόχαστες
ποιητικές μεταρσιώσεις όποιων και όσων άλλων, μεγάλων ποιητών.
Ζωογονείστε την Τρίπολη.
Δημιουργείστε τις προϋποθέσεις για μια καλλιέργεια
της ποίησης στην Τρίπολη, που θα γίνει η αρχή για
μιαν άνθιση και άλλων υγιών πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
Συμμετάσχετε και σεις στο πιο ευγενικό πανηγύρι, που
ενώνει τους ανθρώπους κάθε φυλής και κάθε
χρώματος όλης της γης-το πανηγύρι της ποίησης.
Απολαύστε τις απεριόριστες χαρές που η ποίηση δίνει
στους οπαδούς της και περισσότερο ακόμα στους
θεράποντές της.
Και δεν ψάχνω να βρω ποιητές φτασμένους ούτε ταλέντα περίφημα-άλλωστε κι εγώ δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Παιδιά ψάχνω να βρω. Παιδιά που με τη νεανική ορμή τους θα υπηρετήσουν τον σκοπό μας. Και σκοπός μας είναι γα ακουστεί μέσα στην πόλη μας, την Τρίπολη, και μιαν άλλη φωνή εκτός από τις καθημερινές και συνηθισμένες-η φωνή της ποίησης, που θα μπει μέσα στη ζωή της, όχι για να καταργήσει ή για να επισκιάσει τις άλλες της δημιουργικές φωνές, αλλά για να δώσει σε όλες αυτές μιαν ανθρωπινότερη όψη, ένα άρωμα ευαισθησίας και λεπτότητας, μια γεύση του υψηλού. Και μόνο που θα υπάρχει μια τέτοια κίνηση στην πόλη, και μόνο που θα κυκλοφορεί ανάμεσά της το όνομα ποίηση, και μόνο που μερικοί που δεν ξέρουν, θα μάθουν πως υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από τη σκληρή και απαραίτητη και άγια καθημερινή ρουτίνα και δουλειά, και μόνο αυτό φτάνει.
Και μόνο που θα έρχεται σε επαφή ο λαός της πόλης
μας με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την ποίηση
αυτό θα κάνει μια μεγάλη διαφορά.
Έγραψα "λαός" και σκέφτομαι πόσο η λέξη αυτή έχει
πάψει να ακούγεται πια από πολιτικούς, μέσα μαζικής
ενημέρωσης, εφημερίδες. "Λαός'! Επικίνδυνη λέξη για τους άρπαγες. Γι αυτούς ο λαός είναι τώρα "το κοινό", "οι τηλεθεατές μας", "ο κόσμος", "ο κοινός άνθρωπος", "ο απλός πολίτης", και ακόμα ακόμα «ο κοσμάκης»…
Εμείς όμως θα δουλέψουμε με το λαό της Τρίπολης, και αυτόν θα έχουμε στο νου μας όταν γράφουμε.
Και θα αρχίσουμε από κάτω πηγαίνοντας προς τα
πάνω. Τα σπίτια και όλα τα χτίσματα έτσι δεν χτίζονται πάνω στη γη;
Πώς θα αρχίζαμε από πάνω αρχίζοντας-θα πει με τη
βοήθεια των μεγάλων, που με τη σειρά του σημαίνει
μακριά από τη βάση, τους ανθρώπους, το λαό;
Από το λαό θα αρχίσει η επανάστασή μας.
Και θα ανέβει ως όπου μπορεί-οι απάνω τότε ή θα
αναγκαστούν να μας ακολουθήσουν ή με το πρώτο
φύσημα θα σωριαστούν.
Αλλά ακόμα και τούτο φίλοι μου δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο πράγματα.
Τo πρώτο είναι πως από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η Αρκαδία ταυτίζεται με τον επίγειο παράδεισο, όπου κάθε ομορφιά θάλλει, κάθε πόθος εκπληρώνεται και ο έρωτας εδώ έχει το βασίλειό του. Την γεμάτη ποίηση θεώρηση αυτήν της Αρκαδίας, που έχει εμπνεύσει μεγάλους παλιούς και σύγχρονους ποιητές και ζωγράφους, εμείς, οι σημερινοί κάτοικοι της πόλης, της πόλης που είναι η καρδιά και τα πλεμόνια του παράδεισου αυτού, της Αρκαδίας, θα την παραπετάξουμε; θα την αγνοήσουμε; θα την εγκαταλείψουμε; Έχουμε και τηρούμε επετείους και επετείους γεγονότων που δόξασαν αυτό τον τόπο-και θα παραπετάξουμε τη διαρκή δόξα και τιμή και προσόν και μεγαλείο τού να είναι αυτός ο τόπος η αιώνια χαρά του ανθρώπου, ο μόνος υπάρχων παράδεισος πάνω στη γη; Θα τη χαρίσουμε αυτή τη δόξα και την τιμή με τη στάση μας σε έναν άλλο τόπο, που εκμεταλλευόμενος την αδράνειά μας θα καρπωθεί δόξα που δεν του ταιριάζει;
Στη σημερινή εποχή ο κόσμος έχει βουτηχτεί μέσα
στο σίδερο, στο μπετόν, στην τρεχάλα, στο άγχος, στη
ρουτίνα, στην αλλοτρίωση. Στη σημερινή εποχή ο
άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος αλλά ρομπότ.
Όμως ο σημερινός ακριβώς αυτός άνθρωπος είναι εκείνος που αναζητάει μια διέξοδο από την άχαρη αυτή ζωή.
Και εμείς έχουμε τον παράδεισο στα χέρια μας και τον αφήνουμε ανεκμετάλλευτον;
Πόσα υλικά αλλά και πνευματικά οφέλη θα είχε η
Αρκαδία, αν όσοι έρθουν για τους ολυμπιακούς αγώνες
στην Ελλάδα ήξεραν πως δίπλα είναι η Αρκαδία και
την επισκέπτονταν..,
Μήπως δεν είναι ακόμα αργά; To θέτουμε απόψιν
στους αρμόδιους.
Αλλά εμείς δε θα κάνουμε τουριστικές επιχειρήσεις. Αν μνημόνευσα και αυτή την πλευρά της Αρκαδίας το 'κανα για να έχετε έναν ακόμα λόγο να είσαστε περήφανοι γι αυτήν.
Εμείς θα υπηρετήσουμε την Ιδέα Αρκαδία-τις άδολες και άϋλες και μυστικές πλευρές του παραδείσου αυτού, με άλλα λόγια τις ποιητικές της ρίζες και τις αεί υπάρχουσες λογοτεχνικές καταβολές της. Ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός οι πολιτικοί για το θέμα που ανάφερα πιο πάνω. Εμείς με την ποιητική παρέα που θα φτιάξουμε θα υπηρετήσουμε την Αρκαδία της Ποίησης, την Αρκαδία της Ψυχής,  την Αρκαδία του Λόγου, την Αρκαδία του Αιώνιου, Παντοδύναμου και Αρκαδογεννημένου Έρωτα, την Αρκαδία της Πνευματικής Ανάτασης, την Αρκαδία της Ανθρώπινης Πλευράς του Ανθρώπου-την Αρκαδία όπως πρέπει να είναι για να λογίζεται αντάξια της ιστορίας της πατρίδα.
Τo δεύτερο μεγάλο γεγονός, που κιόλας ανάφερο πιο πάνω και που έχει σφραγίσει ανεξίτηλα την Αρκαδία, είναι η γέννηση σ' αυτήν του μεγάλου Καρυωτάκη.
Είναι μια σύμπτωση που ο παραδείσια ωραίος ποιητής είδε το φως της ζωής μέσα στον ξεχασμένον οπό μας, που μέσο του σήμερα ζούμε, παράδεισο; Νομίζω όχι. Είναι σύμπτωση που όλη η ανυπέρβλητη ποίησή του θρηνεί την απώλεια αυτού ακριβώς του παράδεισου που τόσο του έλειψε όσο ζούσε; Είναι σύμπτωση που η κραυγή των στίχων του είναι κραυγή καλέσματος του Έρωτα που ποτέ δε βρήκε; Μα είτε είναι σύμπτωση είτε όχι, δεν θα πάψει να βαραίνει απάνω μας το καθήκον να τιμούμε τη μνήμη του ΄Μεγάλου αυτού τέκνου της Αρκαδίας, όχι περισσότερο από όσο τιμούμε τα άλλα εξίσου σε άλλους τομείς Μεγάλα τέκνα της, αλλά, στην περίπτωση του Καρυωτάκη, διαφορετικότερα.
Mια ελάχιστη προσφορά στα δυο αυτά μεγαλα δώρα με τα οποία η ζωή, η φύση, ο θεός, προίκισε την Αρκαδία, θα είναι η ποιητική μας παρέα. Ελάχιστη προσφορά, που όμως στην ουσία θα είναι μέγιστη μιας και τίποτε άλλο παρόμοιο δεν υπάρχει στην πόλη.
Αρκαδία χωρίς ποίηση είναι γη χωρίς λουλούδια και γάμος χωρίς χαρά.
Νέοι και νέες της Τρίπολης, δώστε νόημα στη ζωή της
Αρκαδίας αφιερώνοντας σ' αυτήν λίγη από την ευαισθησία και τη ζωντάνια σας.
Φτιάξτε μια παρέα ποιητική.
Και ας μη χάνουμε χρόνο, αρκετά κιόλας έχουμε αργήσει.
Aν σας έπεισα ότι χρειαζόμαστε και μεις και η Τρίπολη κάτι νέο, και αν οι "όροι" που έθεσα σας βρίσκουνε σύμφωνους, ελάτε κοντά μου.
Και μήπως και οι γονείς σας ή άλλοι δικοί σας άνθρωποι θα ήθελαν να μοιραστούν αυτή την απόφαση σας; Μακάρι, ευχαρίστηση διπλή θα είναι αυτή για την παρέα μας. Οι μεγαλύτεροι θα φέρουν μαζί τους μια πείρα και
μιαν ώριμη δύναμη που μαζί με τη δύναμη και την
ορμή των δικών σας νιάτων θα φτιάξει ένα ιδεώδες
μίγμα.
Απευθύνεται το γραφτό ετούτο στα νιάτα, θα μου πείτε, πώς τώρα λες ότι καλόδεχτοι είναι και οι μεγάλοι; Μα δε θέλει ρώτημα. Και εγώ νέος είμαι;
Στην ποίηση φίλοι, δεν μετράει η ηλικία του σώματος αλλά η ηλικία της ψυχής. Καλή και χρυσή και απαραίτητη η παρουσία των νιάτων, και για σας όλα γίνονται γιατί εσείς είσαστε η Τρίπολη. Όμως αν έβρισκα μέσα στην άγια ετούτη πόλη έναν μόνον ακόμα μεγάλον σε ηλικία άνθρωπο με το ίδιο πάθος και την ίδια λατρεία για την ποίηση όπως τα δικά μου, τότε πιστέψτε με, θα πετούσα όχι με δύο, αλλά με τέσσερα φτερά.
Σας περιμένω φίλοι μου για να χτίσουμε την παρέα
μας.
Μια παρέα που ας την ονομάσουμε "Ποιητική Παρέα Νέων Τρίπολης".
Εύχομαι το κάλεσμά μου να έβρει αυτιά που ακούνε. Γεια σας φιλοι.
Γιώργης Χολιαστός (διεύθυνση, τηλέφωνο)