ΜΕ  ΣΚΟΤΑΔΙ

Η ζωή μου κυλά με σκοτάδι
και μ' αρχέγονα ζώα παρέα`
αδιατάραχτη, δίχως ψεγάδι
μια ζωή ζω αλήθεια ωραία.

Κατοικώ σ'  ένα έρημο σπίτι
πριν από άμετρα χρόνια χτισμένο`
κατοικώ σ'  εν'  απέραντο σπίτι
μες σε βάλτων νερά ριζωμένο.

Υγρασία τους τοίχους του σκέπει
και λειχήνες τη σκέπη του ντύνουν`
παραθύρια και πόρτες δεν έχει
λίγο αέρα και φως να του δίνουν.

Ερπετών στρατιές το γεμίζουν
πάτωμα, έπιπλα, τοίχους σκεπάζουν
ανενόχλητα εκεί τριγυρίζουν
και συνέχεια βοούν και κοάζουν.

Α!  Τα ωραία τυφλά ερπετά μου!
Τόσο είναι μαζί μου δεμένα
που αν βρεθούν μια στιγμή μακριά μου
με μανία με ζητούν τα καημένα.

Και τι εύρωστα όλα τους που  'ναι!
δυνατά πώς φυσούν περπατώντας!
Σα θυμώνουν το κτίσμα πώς σειούνε
τις ουρές τους αργά μόνο σειώντας!

Α!  Ωραία που κυλά η ζωή μου
στου μεγάλου σπιτιού μου το χώρο!
στις βραγιές φυτωρίου πρωίμου
το μικρό της ας φύτευα σπόρο.

..Μακριά κάπου ακούγονται θρήνοι.
Κάτι που είναι για με τέλεια ξένο
Θα θρηνούν οπωσδήποτε εκείνοι
που  ’χουν σπίτι στα φώτα λουσμένο.