ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ’ΧΩ

Τα όνειρα που ’χω στη ζωή καμωμένα
περίλυπα στέκουνε γύρω από μένα.
Και κλαιν τα ματάκια τους. Και θλίβει η μορφή τους.
Και πέφτουν ρικνοί-μαραμένοι οι ανθοί τους.

"Γιατί", με ρωτάνε, "γιατί να μας πλάσεις;
Τα ράκη εμείς κι οι ζητιάνοι της πλάσης.
Αστέγαστα, ατέλεστα, κούφια γυρνάμε
κι η νύχτα μας έφτασε και πια πού θα πάμε;"

Κι εγώ πονεμένα κι έτσι έρμα ως τα βλέπω
με όση μ’ απόμεινε θέρμη τα σκέπω
και δίχως μιλιά... τι να πω... τι να πούμε...
μαζί περπατάμε... μαζί προχωρούμε...