ΜΥΣΤΙΚΟΙ

Γράμματα να γράφουμε είμαστε πλασμένοι
που όμως δεν θα στείλουμε ποτέ.
Στίχους πολλούς να πλέκουμε η μοίρα μας γραμμένη
χωρίς ποτέ να γίνουμε ποιητές.

Άπρεπη μια κι αδίκιωτη δειλία μας κατέχει
και σταματάει το χέρι μας την ύστατη στιγμή-
μεταβολή εξαφνικά κάνει και πίσω τρέχει
η μέχρι τότε προς τα μπρος που μας ωθούσε ορμή.

Έτσι ενώ βουνό ψηλό επιστολές γραμμένες
θα μένουν κιτρινίζοντας σ’ ένα παλιό κουτί
καμία δε θα διαβαστεί απ’ τις αγαπημένες
γυναίκες μας που όλες  τους γι αυτές έχουν γραφτεί.

Ούτε από κάποιο υπόγειο φτηνό τυπογραφείο
κάποια δική μας συλλογή θα βγει ποιητική-
θα μένουν μες στο μαύρο μας οι στίχοι μας γραφείο
για πάντοτε αδιάβαστοι κι απ’ όλους μυστικοί.