ΣΤΗΣ  ΕΡΗΜΟΥ

Κάπως έτσι θα ’χει γίνει
κι ήρθα στη ζωή:
στης ερήμου το καμίνι
όπως παει η βροχή.

Έτσι εκείνη άσκοπα όπως
πίνεται απ’ τη γη
κι ο δικός μου τέτοια ο κόπος
έχει ανταμοιβή.

Κι όπως ’κείνη δεν ποτίζει
δέντρο ή ανθό
και για με η μοίρα ορίζει
έτσι να χαθώ.

Και θλιμμένη λογαριάζω
και χλωμή "γιατί-
α!  γιατί μ’ αυτόν να μοιάζω"
θα ρωτάει κι αυτή.