ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ

Γεράσαμε.
Σαν σιδερένιες πόρτες που σκουριάσανε.

Κι ούτε προσέξαμε
πότε άρχισε το χρώμα να μας ντύνει το κεραμιδί,
κι ούτε θυμόμαστε
πότε ακούσαμε το πρώτο τρίξιμο,
ή τη μέρα που οι αρμοί μας
στη συνηθισμένη ώθηση δυστρόπησαν.

Όλα ήσυχα και σαν διακριτικά εγίναν.

Σκουριάσαμε.

Και το κλειδί κάθε πρωί
με πιότερη όλο δυσκολία μας ανοίγει.