Από ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ 2006
ΣΤΗ ΚΥΡΙΑ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ
με την κυρία Καστρινάκη γνωριστήκαμε μια μέρα στην παραλία του Λουτρακίου.
Μου έδωσε μία Βίβλο.
Της έστειλα τη ΓΕΝΕΣΗ μου.
Αρρώστησε.
Είπα να της γράψω περαστικά.
Της έγραψα.
(Ασχολούμαι με την κυρία Καστρινάκη επειδή δεν πρόκειται για καμιά υστερική θεούσα, αλλά για μιαν καθ' όλα αξιοπρεπή Κυρία, σοβαρή, ευγενική, με τακτ, και κύρια με πίστη ενσυνείδητη και, πιστεύω, βαθιά)

ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ

Ξέρετε, σκέπτομαι φορές φορές
τι μένει από τον άνθρωπο όταν πάει
κι απ' τις αλλέες εδώ τις ανθηρές
τον ποταμό Αχέροντα περνάει...

Δε βρίσκω τίποτε ν' αφήνει εδώ
εκτός λίγα ασπρισμένα κοκκαλάκια
όπου κι αυτά λίγον μετά καιρό
για το Ανυπάρκτο κάνουν φτεράκια.

Μια θύμηση σε κάποιων τα μυαλά,
όνομα κάποιο, τίποτα βιβλία,
πριν βυθιστούν κι αυτά μες στα θολά
νερά του Έλους του Χαμού, τα κρύα.

Σε σκέψεις να σας βάλω δεν κοιτώ
ούτε απάντηση θα σας ζητήσω.
Μόνο σας λέω τι, νεκρός, θα δω,
σα θα γυρίσω και κοιτάξω πίσω.

Την πίστη σας ζηλεύω γιατί αυτή
τη σιγουριά πως κάτι υπάρχει δίνει
ενώ για με το παν θα 'χει χαθεί
μες στου Καιρού, καθώς περνά, τη δίνη.

Ίσως κι οι δυο θα έχουμε σωθεί-
αυτά ποιος θα μπορούσε να τα ξέρει-
 από 'να σίγουρο που θ' απλωθεί
σε μας, λιγάκι πριν χαθούμε, χέρι.

Κι ίσως το χέρι αυτό να 'ναι για σας
του Θεού το χέρι του παντοδυνάμου,
ενώ για μένα της απελπισιάς
που βέρα αιώνιου θα μου βάλει, γάμου.

Ίσως το τέλος,  οι πιστοί όπως λεν,
να είναι η αρχή για κάτι Νέο.
Μα ίσως πάλι να 'ναι το Μηδέν
καθώς εγώ που δεν πιστεύω λέω.

Γιατί ποτέ και τίποτα για με
ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει:
μια φαντασίωση πάντα θα με-
νει όλη του σύμπαντος η άτακτη τάξη.

Δεν θα σας τα 'λεγα έτσι ανοιχτά
αν ανοιχτό δεν ήταν το μυαλό σας
κι αν μέσα σας δεν κλείνατε σφιχτά
κι ακλόνητα την πίστη στον θεό σας.

Για με, η Φύση (ή άλλως ο Θεός)
μαζί με μένανε κι αυτός θα σβήσει
όταν η αυταπάτη διαλυθεί-
όταν το μάτι μου στον ήλιο κλείσει.

Δε θέλω να σας πείσω-φυσικά.
Έτσι, σα με μια φίλη απλά μιλάω'
κι αν να σας γράψω η τόλμη μου νικά
όμως απάντηση δεν σας ζητάω.

Γιατί ποιος θα μπορούσε συμβουλή
κανένας σ' άλλονε ποτέ να δώσει;
Τότε θ' αλλάξει ρότα μια βουλή
απ' τον εαυτό της η ίδια αν τ' αξιώσει.

Ήθελα να ευχηθώ περαστικά
(γι αυτό και μόνο πήρα να σας γράψω),
μα σα μιλάω εγώ ποιητικά
όλο και δυσκολεύομαι να πάψω...

Μα έμμετρα είτε, είτε και πεζά,  
σας εύχομαι κυρία Καστρινάκη
γρήγορα να σ'κωθείτε και ξανά
την όποια σας να συνεχίστε μάχη.