ΕΙΚΟΝΑ

Ένας ολόμαυρος χώρος χωρίς ουρανό.
Κάτι σαν υποχθόνια μινυρίσματα αντηχούν. 

Κάποτε μια χαραμάδα ανοίγει σε κάτι. Ορδές δίποδων ορμούν συμπιεζόμενες προς αυτήν. Και αυτοστιγμεί βρίσκονται να πληρούν έναν χώρο όπου φέγγει αμυδρότατο φως. Και ακούς από όλα τα στόματά τους  μία κραυγή: ΘΕΛΩ!.
(Στον ολόμαυρο χώρο νέοι κλαυθμυρισμοί αντηχούν)  

Κάποτε μια νέα σχισμάδα δείχνει πέρασμα από τον χώρο του ΘΕΛΩ σε άλλον. Τα δίποδα ορμούν και συνωθούμενα βρίσκονται όλα μέσα σε έναν χώρο όπου φέγγει το ίδιο αμυδρότατο φως. Και ακούς από όλα τα στόματά τους μία κραυγή: ΔΙΚΟ ΜΟΥ!
(Την ίδια ώρα οι νέοι κλαυθμυρισμοί γίνονται ΘΕΛΩ ενώ τη θέση τους καταλαμβάνουν άλλα σιγανά κλαψουρίσματα.) 

Ένα τρίτο στενό πέρασμα και τα δίποδα όντα που μέχρι τώρα εκραύγαζαν ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ορμούν προς αυτό και βρίσκονται μέσα σε έναν τέταρτο χώρο όπου φέγγει το ίδιο αμυδρότατο φως. Και ακούς από όλα τα στόματά τους μία φωνή: ΕΛΕΟΣ!
(Την ίδια ώρα τα διαμερίσματα των κλαυθμυρισμών, του ΘΕΛΩ και του ΔΙΚΟ ΜΟΥ  έχουν αλλάξει τόπο ακολουθώντας την όδευση καθένα των προηγηθέντων διπόδων) 

Τέλος μία νέα σχισμή έλκει τους ενοίκους του χώρου ΕΛΕΟΣ προς το μέρος της. Και αυτοί βρίσκονται στον ολόμαυρο χώρο τον χωρίς ουρανό, μινυρίζοντας.