ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ

Τα πρωινά οι φωνές σα παύουν των πραγμάτων
κι ο αντίλαλός τους πριν καλά ακόμα να σβηστεί.
έρχεται η ώρα των πολλών μικρών πικρών θανάτων
την πόρτα της ανίας μας να κρούσει την κλειστή.

Σαν βόμβος από μέλισσες σα μούρμουρο ρυακιού
διαβαίνει από μέσα μας και στους ανέμους πάει
και κάποιο ρίγος μας περνά σαν παίξιμο ματιού
μες στις αισθήσεις μας τυφλά καθώς φτεροκοπάει.

Κι ως βγαίνει, από μέσα μας κάτι μας έχει πάρει
κι η μέρα μας πιο άχρωμη κι ασήμαντη αρχινά
και μοιάζουμε με μάλλινη κλωστή που απ’ το κουβάρι
κομμένη, τώρα και καιρό, αρχίζει να ξεφτά.