ΔΈΚΑΤΟ ΈΝΑΤΟ ΣΥΝΈΔΡΙΟ
        ΤΟΥ ΚΟΥ ΚΟΥ Ε

Σκοτώνεται η Παπαρήγα
για να μας πείσει ντε και ντε
πολλά καλά μες στη ζωή μας
πως έφερε το Κου Κου Ε.

Επιτυχίες μεγάλες λέει
το κόμμα της πως έχει κάνει
αφότου έπαψε του Εμφύλιου
μολύβι η κάνη να ξερνάει.

Όμως μεγάλο είναι ψέμα
Ό,τι παρόμοιο και να πει:
στου Κου Κου Ε πάνω το πτώμα
να κλαίει θα ’πρεπε, γιατί,

τ’ άθλιο της Βάρκιζας καμίνι
του Κου Κου Ε έχει τάφος γίνει.
Και κουκουές με δίχως όπλο
στης Δεξιάς κι αυτός το κόλπο:

Το ξεροκόμματο στη φτώχια
το ’δωσε ο καπιταλισμός,
γιατί πια δεν καταπινόταν
σκέτος ο μέλανας ζωμός.
                   -----





ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΤΣΊΠΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΧΕΛΆ

Πάει και του Σύριζα η ελπίδα.
Στο υπόγειο το ποτάμι επνίγει
που απ’ το Λευκό Οίκο πηγάζει
κι ως Ωκεανός τη γη τυλίγει.

Το προαιώνιο του ανθρώπου
το όνειρο-η δικιοσύνη
όνειρο ήταν, όνειρο είναι
και πάντοτε όνειρο θα μείνει.

Ο Τσίπρας, ντύνοντας με στόμφο
τα όσα κενά φέρνει μαζί του
πουλάει τιμή, πουλάει αέρα,
και ξεπουλάει το μαγαζί του.

Και η πατρίδα απ’ τη στροφή του
ανήκεστες παθαίνει βλάβες.
Τσίπρα επίορκε, θέλουν τόλμη
και αρετή θέλουν οι Τσάβες.
                      -----




Ο  ΧΟΝΤΡΌΣ,  ΉΡΩΑΣ

Ήρωας τώρα να μας βγει θέλει και ο χοντρός!
Πως ίσως η Αμερική να τον σκοτώσει ήθελε
τάχα γιατί για τον Μπουργκάς πήγε να υπογράψει…
Μωρ’ τι μας λες… Μα κι αν αυτό θα ήτανε αλήθεια,
για τι άλλο το ’κανε παρά για να ’βρει μια αιτία
να φύγει όταν ένοιωσε ότι δεν πάει άλλο
το χρέος σα διπλασίασε  που ήδη ήταν μεγάλο;
Ή μήπως ήθελε ο χοντρός να φύγει από τη Δύση;
που η Δύση όλο το σόι του έχει χιλιοπλουτίσει;
Άλλος θα το ’κανε αυτό-απ’ την ευθεία πιο ίσος
κι αγνότερος απ’ τ’ άρωμα του γιασεμιού που θα ’ταν
κι όχι ο βρώμιος έξω του και λερωμένος μέσα.
Αν κάτι ήθελε καλό να κάνει για τον τόπο
ας πάλευε με το θεριό της φοροδιαφυγής΄
Παιδεία ας έφκιανε γερή που ανάγκη να μην έχει
πίσω από συναδέλφισσες γειτονικές να τρέχει΄
το τέρας ας  αχρήστευε της γραφειοκρατίας΄
τη διαφθορά ας σκότωνε που τη χαρά σκοτώνει…
τόσα να κάνει αν ήθελε ο χαζοβιόλης είχε…
αν δηλαδή είχε σκοπό τη χώρα να βοηθήσει
και όχι απ’ τις ευθύνες του ο άθλιος να λακίσει…
Ας πάει να λέει πως ήθελαν τάχα να τον σκοτώσουν.
Μα και αλήθεια να ’τανε καλά θα του εκάνανε
μιας κι άλλα εσυμφώνησε μαζί τους κι άλλα θα ’κανε.





ΧΡΥΣΉ ΑΥΓΉ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

Τ’ ειν’ αυτή η Δημοκρατία
που στη χώρα μας υπάρχει!
Τι μυαλό λίγο που έχει!
Τι μικρό έχει στομάχι!

Κι επειδή λεπτούλα είναι
δε χωράει η καημένη
όσα κόμματα η χώρα
είν’ εσχάτως φορτωμένη.

Και κυρίως το μικρό της
το στομάχι δε χωράει
της Χρυσής Αυγής το κόμμα
που καθόλου δεν το πάει.

Της αρέσει το ΠΑΣΟΚ της
που την έχει διαφθείρει,
της αρέσει η νου δου της
που απ’ αυτήν έχει φαλίρει,

της αρέσει ο Καμένος
που φασίζει ασυστόλως
η Αυγή όμως η Χρυσή της
δεν την συγκινεί ουδόλως.

Τι καλή Δημοκρατία
που η Ελλάδα κουβαλάει
ώστε κάποια απ’ τα παιδιά της
γι αποπαίδια τα μετράει…

Να το χαίρεστε ρωμιοί μου
το φρικιό που ’χετε φκιάσει
και καλά να το φυλάτε
μη κανείς σάς το ματιάσει…





 





  ΚΩΣΤΑΝΤΟΠΟΎΛΟΥ ΩΡΥΟΜΈΝΗ

Ήρθε κι η Κωσταντοπούλου να μας γίνει βουλευτής
μιας καριέρας αψηφώντας τα λημέρια ζηλευτής.
Και στον ΣΎΡΙΖΑ πηγαίνει
και μ’ αυτόν στην πιάτσα μπαίνει.
Και διατάζεται απ’ τον Τσίπρα να ’μπει στην Επιτροπή
που θα κρίνει ποιοι εκλέψαν δίχως τσίπα και ντροπή.
Και τα βάζει με τους πάντες και τους βρίζει αναιδώς
και γι αυτήνε άρθρα γράφουν οι φυλλάδες αφειδώς.

Ποιοι την έστειλαν δω χάμου; Ποιοι της δώσαν εντολή
να κατέβει στην Ελλάδα και να χύνει όλο χολή;
Να νομίζει πως σπουδαίο ένα έργο εκτελεί
κι ότι δίνει στην Ελλάδα της ζωής τάχα φιλί;
Ποιος κατάλογος την έχει μέσα στ’ άλλα του ένα πιόνι
κι έχει μέσα του γραμμένα πόσο μακριά ν’ απλώνει,
μέχρι πού μπορεί να φτάσει, πόσα πρέπει να ειπεί-
μέχρις που σαν σάπιο μήλο απ’ το δέντρο θα κοπεί;
Ποιος κουνάει τις κλωστές της; Ποιος κινεί τα νήματά της
κανονίζοντας εκείνος πράξεις, λόγια, αισθήματά της;
Ποιος σαν δει πως έχει κάνει ό,τι ήθελεν αυτός
στ’ άχρηστά του θα τη ρίξει να τον βλέπει ατενώς;

Κακομοίρα!.. Και πηγαίνει σ’ εκπομπές που την καλούν
και θαρρεί ότι για κείνην όλοι οι έλληνες μιλούν.
Παίζει το μικρό κι εκείνη θέατρό της στη σκηνή
για να δείξει πως υπάρχει τάχα σαν αληθινή
σ’ όσους αφελείς τη βλέπουν κι όσους βλάκες την ακούν
κι όλο θαυμασμού κι επαίνου λόγια έχουνε να πουν.

Στου θεάτρου το σανίδι παίξε μια και συ παρτίδα.
Έχει πλέον συνηθίσει από τέτοια η πατρίδα.
Λέγε, γκάριζε και σκούζε, γαύγιζε, άφριζε και λύσσα!
Παραστάσεις δώσε κι άλλες μες στης Κόλασης την πίσσα!
Για να έχεις και να λες-και δε θα ’σαι δα η μόνη-
σαν εκείνοι σε πετάξουν όπως άχρηστο λεμόνι,
ότι έζησες λαθραία μες στου κόσμου το αλώνι
κι ότι σπόρος συ δεν ήσουν που ο αέρας δεν σηκώνει,
μα πως άγανο ένα ήσουν από κείνα που αρμενίζουν
σαν σηκώνουν τη δικράνα όταν, οι τρανοί, λιχνίζουν.