Η ΦΥΛΑΚΗ

Φυλακισμενον μ' έχουν στου λίκνου μου τη στρώση
και δεν μπορώ πιο πέρα εγώ να μπουσουλήσω.
Του Χάους τ' άγρια βύθη γυρνώ και βλέπω πίσω
Ψάρια και φύκια γύρω μ' έχουνε περιζώσει.

Φυλακισμένον μ' έχουν στης πόλης μου τους δρόμους
και δεν μπορώ πιο έξω το βήμα μου να σύρω
ονείρων σαπισμένα κορμιά βρωμούν τριγύρω
μπροστά και πίσω βλέπω χίλιες χιλιάδες τρόμους.

Φυλακισμένον μ' έχουν στης γης την καμπυλότη
κι αδύνατο ν' ανοίξω φτερά για παραπέρα.
Μπροστά μου καταισχύνη' άρπυιες στον αέρα
πίσω μου μια χαμένη- καρβουνιασμένη νιότη.

Φυλακισμένον μ' έχουν στου Σύμπαντος τα χάη.
Στου Άπειρου λιμνάζω τα σκότη'. Εμπροστά μου
ξΚρω-καλά μυριάδες και όλα εδικά μου.
κινώ, αλλά, ο Κύκλος-Φρουρός με σταματάει.