(ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ-ΓΥΜΝΆΣΙΟ)

1.
Περιστέρι μου καλό
άνοιξε τ' αυτάκια σου
κι άκου τι θα πω
Μίαν αγάπη έχασα
δος μου τα φτεράκια σου
για να τήνε βρω.

Τη θωριά σου δώσε μου
άσπρο περιστέρι-
ίσως η ομορφάδα σου
πίσω τήνε φέρει.


2.

Υπάρχει ένας θεός
Που πάντοτε ξοπίσω το άνθρωπος θα τρέχει
χωρίς ποτέ και να μπορεί
να τόνε φτάσει όμως.
Χρειάζονται στα πόδια του φτερά
που δεν τα έχει.
Και για να φτάσεις το θεό είναι μακρύς ο δρόμος...

3.

Απ! όσους εις τον δρόμον συναντώ
ελάχιστοι είναι που μ' αρέσουν-
που θα χαιρόμουν να τους κάνω συντροφιά.
Σ! ανθρώπους χαιρεκάκους λέω καλημέρα
εις ψευδοϋπερηφάνους καλησπέρα
σε βαρετούς ανθρώπους
τους τυπικούς χαιρετισμούς μου λέω.
Ποτέ μου δεν ξεχνώ να χαιρετίσω.
Στα πρόσωπά των χαιρετώ εγώ τον ήλιο,
τα βουνά, τ’ αστέρια.    
Ένα κομμάτι από τη φύση είναι κι αυτοί.
Στα πρόσωπά των βλέπω εγώ τον ήλιο,
τα βουνά, τ' αστέρια'
μικροί θεοί κι αυτοί-πώς να τους αγνοήσεις;



4.

Αλύπητα κι ασίγαστα η στιγμή
πα' στη στιγμή χτυπά
και ζώνει τη ζωή μας μυστικά.
To θάρρος κι η τιμή
εμπόδιο να σταθούν αδυνατούν
κι ας ήταν κάποτε τα δύο
στολίδι μες στο βίο,
 τώρα στον άνεμο πετούν
και μόνο να κοιτάνε ταπεινά
την τελευταία ηδονή μπορούν
και μια φωνή-σπαραχτικά-
να βγάλουν σαν τη δουν.






5.    

Ότι πολύ επεθύμησες ψυχή,
μπροστά σου το 'χεις.
Να 'τα τα μάτια με το λάγνο βλέμμα
να 'τα τα χείλη τα μισά ανοιγμένα
να 'το γυμνό το σώμα που ωνειρεύθης
πλήρες επιθυμίας ερωτικής
και σπαρταρά το βλέμμα σου ως τ' αγγίζει.
Να' τα τα στήθη τα λαχταριστά
σχεδόν εγγίζοντα το πρόσωπόν σου
να οι μακροί μηροί κι οι ωραίες κνήμες'
το πρόσωπο προπάντων το ιδανικό
το παιδικά ωραίο να 'το,
μεστό υποσχέσεων ηδονής
κι ερώτων ως σ' αρέσουν.
Να 'το το σώμα που ωνειρεύθηκες-ψυχή.




6.

Να λησμονώ το θάνατο δε θέλω
καμιά στιγμή της νύχτας ή της μέρας.
Όπως τον μαύρο εκατάτρωγε Οθέλλο
της ζήλειας το πολύμορφο το τέρας
έτσι και μένα θέλω να κατέχει
μονάχα η στιγμή η ευλογημένη
του τέλους και η σκέψη μου να τρέχει
μόνο σ' αυτήν-για τ' άλλα να 'ναι ξένη.
Ποτέ δε θα ζητήσω ν' αποστρέψω
το νου από του θάνατου την ώρα.
Όταν τη δω μ' αγάπη θα της γνέψω:
έχω καιρό σκοτώσει την Πανδώρα.
Κάθε ημέρα θέλω να μυρίζω
θανάτου ευωδιές εις τον αέρα,
Κάθε ημέρα θέλω να σαπίζω
και να πεθαίνω θέλω κάθε μέρα.




7.

Όταν οι λέξεις στο χορό
απόλαυση ο χορός τους
αν δεν τελειώσουν δεν μπορώ
να λείψω από μπρος τους.

Πίσω απ’ την άλλη καθεμιά
μ' ανάλαφρες κινήσεις
σου προκαλούν την πεθυμιά
γλυκά να τις φιλήσεις.

Άλλες πετούν σαν τα πουλιά
και πας και συ μαζί τους
άλλες αλλάζουνε φιλιά
με σε και μεταξύ τους,

άλλες περνούνε σοβαρά,
σιγά, με σοβαρότητα,
άλλες με διάθεσες κακές,
άλλες με βαρβαρότητα.

Λεξούλες που αβρότατες
θυμίζουνε νυφούλες'
λεξούλες ιλαρότατες,
χαρούμενες λεξούλες,

λέξεις γεννήτρες ηδονών,
λέξεις γεννήτρες πόθων,
λέξεις των άρρητων φωνών,
λέξεις ερώτων νόθων.

Λεξούλες ευωδιάζουσες,
όλο δροσιά γεμάτες
λέξεις ελευθεριάζουσες
λέξεις γερές, σικάτες.

Κι είναι κάτι λέξεις
με βαθιά νοήματα
που μ' αυτές να παίξεις
θέλεις βοηθήματα.

Κι είναι κάτι λέξεις
γαλιφιές γεμάτες_
που να τις προσέξεις
τρίβονται σα γάτες.

Όταν οι λέξεις στο χορό
απόλαυση ο χορός τους
αν δεν τελειώσουν δεν μπορώ
να λείψω από μπρος τους.


8.
To ποίημα πρέπει να ’ναι πέτρα
και ακυβέρνητο καράβι
σε τρισμέγιστον ωκεανό.
To ποίημα πρέπει να ’ναι πάνω από τον κόσμο
και πάνω από το πιo ψηλό βουνό.
Πρέπει ολόκληρο να στάζει αίμα.
Πρέπει να σφάζει.