ΕΒΡΑΙΟΙ! ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ!


Εβραίοι αδέρφια μου!..
Χωρίς πατρίδα...
Άστεγοι κάτω από τον ουρανό…
Μόνοι στον κόσμο...

Και ποιος θα δέσει ης πληγές σας;
Και τόπος ποιος θα σας δεχτεί καλόγνωμος;
Ποια πέτρα πα' στη γη δε θα κυλήσει
κάτω από τα πόδια σας;
Ποιο σύγνεφο για σας
την καταιγίδα δε θα φέρνει στα φτερά του;

Σε τόπο ποιον το σπίτι σας θα θεμελιώστε;
Σε μπαλκόνι ποιο
το χελιδόνι θα φωλιάσει;
Και πώς-πώς αδερφοί μου
θα ονομάστε ένα βουνό από το σχήμα του;

Τα ρυάκια την πορεία τους αλλάζουν
όταν τα πλησιάζετε διψώντας.
Ο αγέρας γύρω γύρω σας ένα κενό αφήνει-
δε σας ξέρει.
Και το ψωμί πικρό-πέστε-δεν είναι όπου να 'στε
αφού δεν ψήθηκε στο φούρνο του χωριού
σας;

Εβραίοι αδέρφια μου!
Βαθύ το χάσμα ανάμεσα καρδιάς και
χτύπου.
Τα βήματά σας δεν αφήνουνε στο χώμα
χνάρια.
Φρούδα τα δάκρυα σας πάνε-ποιο χώμα να τα πιει;
Και ξένα βλέμματα
θωρούν τα μάτια σας στης γης τους
δρόμους.

Στου άπειρου το κρύο το ζοφώδες μόνοι.
Απ' το πρωί ως το βράδυ της ημέρας σας
και της ζωής σας μόνοι.
Για σας καμία καλημέρα.
Αμέτοχοι σ' όλα τριγύρω.
Μ' αιστήματα όχι μίσους (και για ποιον;)
Με υποκρισία όχι (να κερδίστε τι;)
Με πίστη όχι σ' εφήμερους θεούς.

Ω! Ανθρωποτρόφα μοναξιά!
ΩΙ Μοναξιά γεμάτη φως!
Ω! Μοναξιά πέρα απ' τον ουρανό ανυψώτρα!
Ο ήλιος σας φωτίζει όπως σκιές.
Όμοια η σελήνη απ' όπου κι αν τη βλέπετε.

Εβραίοι αδέρφια μου από παντού,
παντού ξενιτεμένοι!
Εβραίοι αδέρφια μου, τίποτα δικό μας...
Εβραίοι αδέρφια μου, όλα δικά μας...
Η ειρήνη ανθεί μέσα στο πνεύμα μας.
Οι ρίζες της στον πόλεμο των άλλων.
Σημαίες, άρματα, τραγούδια,
μικρών παιδιών για μας παιχνίδια πια.

Κι αφού η γη μας διώχνει ο ουρανός μας
μένει.
Κι αφού το κάτω δε μας θέλει, πάνω όλο
πάμε.
Κι αφού για τους ανθρώπους ξένοι,
για το θεό πολύ δικοί αλήθεια.
Γι αυτό και τον πλησιάσαμε (ή μην
Εκείνος είναι που κοντά μας ήρθε;)
Γι αυτό αδέρφια μου,
Οι απ’όλους εμείς διωγμένοι,
το δρόμο δείχνουμε.