ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ

Σ’ ένα ανάσασμα
Σ’ ένα όνειρο
Σε μια ιδέα
Κλεισμένοι σ’ ευρύχωρο δωμάτιο
Δύστυχοι άντρες πάνε πέρα δώθε.
Μηχανικά και νευρικά κινούνται.
Πουλάνε, αγοράζουν, τρων, κοιμούνται.
Όλα μπορούν μέσα εκεί να κάνουν
Εκτός να πλησιάσουνε στους τοίχους-
Κάτι που η μόνη τους χαρά θα ήταν.
Τοίχους από γυαλί που είναι φτιαγμένοι.
Γυαλί όπου με τίποτα δεν σπάει.  Οταν θελήσουν
Το χέρι τους ν’ απλώσουν στο γυαλί
Μια δύναμη άφαντη 
Πίσω το χέρι τους το στέλνει.

Στην άλλη του γυαλιού πλευρά
γυμνές γυναίκες κατοικούν. 
Παιζογελούν, χορεύουν, τραγουδούνε.
Τους τοίχους εγγίζουν
Χωρίς την έγνοια ή την υποψία
Πως κάποιοι
Που έστω να τις ’γγίσουνε ζητούν, τις βλέπουν.

Και ταξιδεύει όλο το κτίσμα
Ενώ αθέατο ένα μεγάφωνο
Τραγούδια ευτυχίας μελωδεί.
Σ’ ένα ανάσασμα
Σ’ ένα όνειρο
Σε μια ιδέα