Να περνώ απ' τον Αντίλαλο
κι από μια κλωστή να κρέμεται η ζωή μου:
θα τη δω; δε θα τη δω;
Κι αν δεν τη δω
πάει η κλωστή-εκόπηκε...

Και ναι, δεν είν' εκεί. Γιατί τα πρόβατα
μακριά 'π' τον δρόμο τα πηγαίνει να βοσκήσουνε-τ' αχόρταγα,
και το μάτι μου στο άδειο μέσα πλέκει.

Γι αυτό είναι που κάθε μέρα εγώ πεθαίνω-
γιατί τη σιλουέτα της δε βλέπω
να γράφεται τρελή χαρά
μέσα στου σούρουπου τη θλίψη.