Αν βλέπατε τα σκυλιά,
τα κατσίκια, τα δέντρα, τις πέτρες,
πώς
όταν πηγαίνει στον Αντίλαλο
τρέχουν να την προϋπαντήσουνε...
ή πώς
την ακλουθάνε όταν φεύγει
παρακαλώντας την να μη τ' αφήσει...

Γυρνούν στη θέση τους μόνο σα δουν
πως στ' αυτοκίνητο που εκείνη μπαίνει δε χωράνε.

Κι ως τ' αυτοκίνητο μακραίνει
βλέπεις δεντρά με τα κλαδιά κλαμένα,
βλέπεις πετρούλες με φωνούλες λυπηρές
να σκαρφαλώνουν πάλι ως το λόφο τους.
Και βλέπεις όλον τον Αντίλαλο να βαριοκάθεται
σα άρχοντας, που, αδύναμος να τον μποδίσει,
το γιο του βλέπει να τραβάει στην ξενιτιά.

Κι ολονυχτίς
αν θα σταθείς εκεί,
στη μέση του Αντίλαλου,
θρήνο ακούς να βγαίνει από τα στόματα των λόφων του
ενώ τα γέρικα πέρα βουνά
"Σιωπή!", φωνάζουν κάθε τόσο,
"θέλουμε να κοιμηθούμε!"