Τι έγινε, ρωτάτε, κι αποδέχτηκα
να ζω μακριά της.

Είναι που να τη βλέπω δεν μπορώ
μ' άλλους για ώρα να μιλά.
Είναι που δεν τ' αντέχω
να μη γυρίζει ούτε να με δει.
Και είναι που ούτε καλημέρα δε μου λέει.

Γι αυτό αποδέχτηκα να ζω
μακριά 'π' τα δυο της σμαραγδένια μάτια
κι απ' το μαγευτικό χαμόγελό της.

...Μα όχι! δεν μπορώ έτσι ψεύτικα
να κλείσω αυτό το ποίημα!
Σας γελώ.
Πώς θα γινόνταν
μακριά απ' αυτήν να ζήσω:
αφότου έφυγα μακριά της
πια δε ζω.