Κατεβαίνω ορμητικά
στις κόλασες που μ' όρισε
το κρυφό της σώμα.

Καλλίτερα έτσι-να καώ κι εγώ
κι η σκέψη της μαζί μου. Η φωτιά
τίποτα δεν αφήνει.

Μα εγώ
βάτος καιομένη και μη αναλισκομένη.
Φλέγομαι όλος
αλλ’ ακόμα ζω
και με μανία το ταβάνι
της κόλασης χτυπώ ν' ακούσει,
αυτή, στο απάνω πάτωμα,
και να σωπάσει 
το θείο της ομορφιάς της το τραγούδι

Να λέω τουλάχιστο
πως απ' της φαντασιάς μου καίγομαι και μόνο
την πυρκαγιά
και τάχα αυτή-
το αίτιό της-
δεν υπάρχει.