SHERRY…

Η σταχτιά επιφάνεια των τοίχων του έρωτά μου

από σε παίρνει το χρώμα-

σταχτιά-σταχτιά είσαι.

Τα πόδια σου δρασκελούν τους κόσμους που αυτά έχτισαν.

Ένα βήμα ένας γαλαξίας

Μία αναπήδηση το σύμπαν.

Βγαίνοντας από τα όριά τους

υπόσχεσαι επάνοδο και μάλιστα επαφή.

Αργά κατανοείς το άτοπο της υπόσχεσης

γιατί, κιόλας,

έχεις οριστικά φύγει.

Τι χωρίς πόδια ν'  αγαπήσω;

Τι χωρίς χέρια;

Τι χωρίς κορμί;

Γιατί όλα φεύγουν χορεύοντας στον όρθρο.

Ένα άρωμα μένει μόνο

και μια φωτογραφία ιδανική:

λίγο ανασηκωμένο το φουστάνι

τεντωμένο από το άνοιγμα των γονάτων,

οιμωγές... υλακές...

Και αντιστρέφονται τα σημάδια της αφοσίωσης-

εγώ πρέπει στην κλειστή πόρτα απέξω

να κάθομαι και να γαυγίζω.

Ο κύκλος ακόμα δεν κλείνει.

Εντός του οκνά και αβίαστα συνωθούνται

μέλη ακόμα ανάξια για γιορτές.

Διαλέγω την πρώτη ύλη

και μαντεύω την κατοπινή διαμόρφωσή της.

Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να ευωχούμαι

κραδαίνοντας ένα αρχέγονο πόδι

ή τον δακρυικό ασκό.

Ίσως να είναι η τελευταία φορά που σε γνωρίζω.

Μα, SHERRY, πώς έγινες έτσι;

Τα μάτια σου μαύροι κύκλοι και συ μέσα τους.

Τ΄ αυτιά σου λαβύρινθος και συ στους κύκλους χαμένη.

Το αιδοίο σου οπή κλεισμένη και συ αγέννητη ακόμα.

SHERRY πώς μετράς την αγωνία;

Με ξύλινα μέτρα ή με πυρακτωμένο σίδερο;

Και με όλη την τιμιότητα του στήθους σου πες μου-

οι νύχτες για σένα σα μέρες ευφρόσυνες είναι;

Μόνο εγώ απ'  όλα νιώθω την παρουσία σου.

Σε προσκαλώ

αλλά μόνο των μηχανών ο ξερός κρότος μου απαντάει

καθώς αυτές ξυπνώντας

γυμνές ακόμα

ανακλαδίζονται νυσταγμένες.

Ανούσια όλα χωρίς το αλάτι των δυο κρυφών χειλιών σου.

SHERRY εν τίνι αλισθήσωμαι;

Εν τίνι ζήσωμαι SHERRY;