ΚΑΤΑΡΑ

Άν ο εθνικός μας ύμνος άραγε
σκοπό και λόγια είχε άλλα
πάλι η ψυχή έτσι μεγάλα
ακούγοντάς τον θα λαχτάραγε;

Πάλι το δέντρο εντός μας θα ΄κανε
του έθνους σύγκορμο να τρέμει
σα με μανία να το χτυπάγανε
χίλιων Αιόλων οι ανέμοι;

Και πάλι οι ρίζες του θα τράνταζαν
σα να γυρεύαν να πετάξουν;
Πάλι οι χυμοί του θ΄αφροπλάνταζαν
να βυζαχτούνε... να διδάξουν;

Και ζούδια εμείς δεντρού πρωτάκουστου
που λογιζόμαστε παιδιά του,
θα ροκανίζαμε τους κλάδους του
σωριάζοντάς το πάλι κάτου;