ΤΟ  ΙΔΙΟ

Χτες ήτανε που οι κόσμοι γεννήθηκαν.

Θυμάμαι την πελώρια έκρηξη

Μόριο θυμιάματος ήμουν.

Μάζες ύλης σκορπίζονταν σε κάθε κατεύθυνση

ξεκινώντας από το κέντρο της διάπυρης σφαίρας.

Τα παλλόμενα στοιχεία έφευγαν

όπως τα λαμπερά μαλλιά σου φεύγουν

από το ανοιχτό σου κρανίο.

Ένα φλεγόμενο σύστημα πρωτογενών νεφελωμάτων

επέπεσε επί των χειλέων σου και έτσι γεννήθηκε

η μικρή σχισμή του κάτω χείλους.

Άλλες μικρότερες εκρήξεις ζωγράφισαν

τα μάτια, τη μύτη, το στόμα.

Αργότερα διαγράφτηκαν οι μηροί, οι κνήμες…

Έτσι σε είδα να σχηματίζεσαι όλη.

Πώς να μη σε γνωρίσω όταν σε είδα

εδώ πια

στο Λος Άντζελες

μεγάλη και καταξιωμένη πόρνη

και πώς να μην ξαναζήσω εκείνη την έξαψη

αφού το ίδιο αυτό στόμα με καταπίνει…

Κρούσε με SHERRY.

Θα δεις πως οι ήχοι μου είναι οι δικοί σου.